Werken zit er vandaag niet in. Ik heb deze morgen naar de bureau gebeld om te zeggen dat ik niet kon komen omdat ik ziek was. De collega die de telefoon opnam klonk niet echt alsof ze me geloofde. Wat kan het me schelen? Niets. Toen ik mijn briefje ging halen zag de dokter er een beetje bezorgd uit. Hij zei me dat hij hoopte me niet te vaak terug te zien de komende weken. Ik hoop hetzelfde. Hij heeft me maar 1 dag voorgeschreven, ik had gerekend op meer.

Ik ben niet ziek, ik ben verdrietig. Ik wil niet opnieuw gek worden, en zeker niet omwille van een vent. Een minderwaardigheidscomplex, daar kun je zelf nog wat aan doen. Maar als een man niet doet wat je hoopt sta je machteloos. Ik wil hem in mijn armen houden en de nacht met hem doorbrengen, hier thuis, bij mij, maar ik weet niet waar hij op dit moment is. Ik heb gisteren op mijn tanden moeten bijten om hem niet te bellen, en het is me gelukt. Ik heb zowat de hele nacht wakker gelegen en aan hem gedacht. Ik vroeg me af of hij ondertussen droomde van mij of van zijn ex. Hem negeren is duidelijk niet de juiste manier om te reageren, want gelukkiger word ik er niet van. Hij wil liever niet dat ik hem bel terwijl hij werkt, maar vanavond neem ik mijn gsm en vraag ik of hij tot hier wil komen.