Als klein meisje droomde ik van een machine die me voor altijd met al mijn vriendinnen verbond. Ik denk dat Facebook zoiets is. Een maand geleden heb ik er een profiel aangemaakt zonder goed te weten waarom. Daarna heb ik er eigenlijk niet meer veel aandacht aan besteed. Zaterdagavond heb ik nog eens ingelogd, en ik had een hoop friend requests. Ik heb ze allemaal aanvaard, al zaten er een aantal bij van mensen waarvan ik zeker ben dat ze me eigenlijk niet zo goed kunnen uitstaan, en ik hen ook niet. Dat is het hypocriete deel van de virtuele wereld.

1 van de requests was van mijn allerbeste vriendin van de lagere en middelbare school, en daar ben ik wel heel blij mee. Later heb ik me nooit met iemand nog zo verbonden gevoeld als met haar. Ik wek veelal jaloezie op bij andere vrouwen omdat ik er meestal beter uitzie dan zijzelf. Ik heb nooit geprobeerd om een ander haar vriend in te palmen, maar blijkbaar zien ze me toch vaak als een potentiële rivale. Vanaf het ogenblik dat ik zoiets voel, doe ik ook geen enkele moeite meer om iemands vertrouwen te winnen. Met mannen is het eigenlijk juist hetzelfde. Ze pronken graag met me als jachttrofee, maar zijn stikjaloers van zodra er iemand anders naar me kijkt en ze ook maar denken dat ik daarvan geniet. Alleen de laatste was niet zo, of misschien wel, en wilde hij het niet toegeven.

Vroeger was het anders. Als kind in de lagere school speel je gewoon met de meisjes die je leuk vindt. Later heb je dan een mooie basis om op terug te vallen. Nog later verlies je elkaar door al je drukke bezigheden uit het oog. En dan is er Facebook. Gisteren waren mijn jeugdvriendin en ik toevallig op hetzelfde ogenblik online en hebben we bijna een uur zitten chatten. Volgende week zullen we elkaar zien in Antwerpen. Ze gaat naar een soort expo van 1 dag met een vriendin en ze vroeg of ik meeging. Benieuwd wat het wordt. Ik heb al eens op MySpace gekeken. Het heet Bar Jeudi, en als ik het goed begrepen heb mag een jonge artiest er 1 avond tentoonstellen. De gasten krijgen ook een hapje en een drankje en daarna kun je nog blijven feesten. Dit zal me in elk geval helpen om mijn gedachten te verzetten.

Ik ben vandaag terug gaan werken, maar echt mentaal was ik er nog helemaal niet bij. Ik heb nog zowat elke seconde van de dag zin om hem te bellen maar voorlopig kan ik me nog bedwingen. Hij heeft nog geen teken van leven gegeven, maar ik had ook niks anders verwacht.