Het huilen staat me nader dan het lachen. Vorige week wilde hij me eerst niet zien en dan wel. Op Werchter heb ik eigenlijk op geen enkel moment goed geweten wat ik aan hem had. Als hij bij mij was, was hij altijd heel lief. Maar hij is af en toe spoorloos verdwenen en ik weet echt niet wat ik ervan moet denken. Ik denk dat hij me niet wil kwetsen, maar zeker ook geen echte relatie wil. Misschien vind ik morgen de juiste woorden om precies te omschrijven wat er in me omgaat. Nu ben ik vooral heel moe en verdrietig en wil ik heel veel slapen. Vandaag had ik nog verlof, morgen moet ik weer werken, en ik moet er een beetje als een mens uitzien. En de moed vinden om hem te bellen en te vragen hoe hij de dingen juist ziet tussen ons.