De toekomst ziet er weer uit als een huizenhoge muur waar ik aan 180 per uur tegenaan wil knallen. Als meisje van 10 stond ik al met een zakmes, dat ik stiekem had meegenomen van op de kermis, tegen mijn keel te drukken. Het was te bot. Op mijn 12de heb ik van een potje tipp-ex genipt omdat ik had gehoord over een student die daarvan was gestorven. Ik helaas niet. Ik heb als puber verschillende keren aan het venster van mijn slaapkamerraam gestaan om me met mijn hoofd naar beneden te laten vallen. Ik was te laf om het echt te doen. Wat houdt me nu tegen? Eerder een gebrek aan durf dan een teveel aan levenslust. Jammer dat er aan een mensenleven geen aan/uit-knop zit waar je gewoon even op moet drukken om al dan niet voor altijd te verdwijnen.