Jiiiiiieeeeeeeeeeeeeehhhhhhhhhhhhhhaaaaaaaaaaaaaaaaa ik mag mijn valies klaarmaken. Dat klinkt eigenlijk wel euforischer dan ik in werkelijkheid ben. Ik voel me echt belabberd na een avondje en nachtje feesten, en de dokter was echt ongerust. Hij zei me dat ik niet moest proberen om mijn problemen weg te drinken. Ik was niet eens dronken gisterenavond, je moet niet vragen hoe moe ik eruit zie. Hij heeft me onmiddellijk een week rust voorgeschreven, maar ik mag mijn woonst wel verlaten, zoals dat heet. En of ik dat zal doen! Waar we precies naartoe zullen rijden weet ik niet. Zuid-Frankrijk is Zuid-Frankrijk en ik ben heel de week samen met mijn vriend, meer moet dat niet zijn. Ik denk niet dat ze zelf al helemaal weten wat ze gaan doen en dat het zal afhangen van de zin van het moment en de beschikbare hotelkamers. 't Is natuurlijk geen tocht door Syrië of het Andesgebergte, maar het heeft ook wel iets avontuurlijks.

Het nachtje feesten heeft me uitgeput, maar ook een enorme boost gegeven. Op voorhand was ik heel zenuwachtig om mijn beste vriendin na al die jaren terug te zien, maar op zo'n moment merk je onmiddellijk waarom het vroeger zo goed klikte tussen ons. Ze had ook wel een mooie plaats gekozen om me mee naartoe te nemen. Capital ligt midden in het stadspark. Je kwam binnen via het terras, dat was meteen heel erg gezellig. Binnen was er voor 1 dag een expo met werk van striptekenaar Bart Croonenborghs en van Kathleen Steegmans. Ik was echt onder de indruk, vooral van "The Mistress" van Kathleen. Deze hing in het midden tussen 2 prints in plexi en was echt indrukwekkend. Ik heb het haar ook verteld, en gezegd dat ik zeker nog ga kijken als ze haar werk tentoonstelt. We hadden onmiddellijk een hele vlotte babbel. Nu ik toch in de ban ben van Facebook, zal ik haar ook maar als vriendin vragen. Ze zei dat ze ook op MySpace zit omdat ze dat een toffe plek vindt om een deel van je werk te laten zien. Na Frankrijk moet ik zeker een kijkje nemen. Er was ook een buffet met hapjes die zo lekker roken dat je maag er spontaan van begon te grollen. Het smaakte ook heerlijk. Er waren mini loempia's, bami, rijst, lekkere groentjes en curry met kip. Meestal eet ik zoveel mogelijk vegetarisch, maar als ik ergens naartoe ga durf ik weleens zondigen. Hopelijk zullen de kippen het me vergeven. Tegen middernacht begon de party, vanaf dan was het vooral binnen te doen. Tegen 3 uur begonnen mijn voeten ongelofelijk veel pijn te doen, en die van mijn vriendin ook. Typisch vrouwenkwaaltje, denk ik.

Nu heb ik alleen nog maar verteld over de expo en niet over het weerzien met mijn vriendin, maar we hebben sowieso afgesproken om mekaar spoedig terug te zien. Ze is gescheiden, en haar dochtertje is maar 1 week op de 2 bij haar, wat haar wel de tijd geeft om regelmatig een stapje in de wereld te zetten. Ik heb haar verteld over mijn vriend en ze vindt dat ik er gewoon voor moet gaan en niet teveel twijfelen. Als hij niet zo goed weet wat hij wil, zal het ons zeker niet vooruit helpen als ik ook een onzekere indruk geef. Gewoon positief zijn, geen druk op hem zetten, de kat uit de boom kijken en genieten. Dat is precies wat ik vanaf straks in Frankrijk ga doen. En nu mijn koffers pakken, anders ben ik niet op tijd klaar!

Hoeveel mysteries kunnen er in 1 vat? Ik heb er weer een avontuurlijke persoonlijkheid uitgekozen om lief te hebben. Dinsdag heeft hij zitten bellen met een van zijn vrienden die ook op Dour waren, en ze hebben impulsief besloten om vrijdag voor een weekje naar Zuid-Frankrijk te trekken. Het lief van zijn vriend gaat mee, en hij vroeg of ik ook geen zin had om hen te vergezellen. Ik heb er wel zin in, dat spreekt voor zich. Ik ga morgenvroeg mijn dokter ervan proberen te overtuigen dat het heel slecht met me gaat en dat ik best een paar dagen thuis blijf van het werk. Hopelijk gelooft hij me want liegen is niet mijn sterkste kant. Vanavond ga ik met mijn vriendin naar Bar Jeudi in Antwerpen. Een nachtje de bloemetjes buiten zetten zal me in elk geval helpen om er morgen belabberd uit te zien.

Liefste schat, bedankt dat je me op wolkjes laat lopen. Met ongeveer die woorden als begin zou ik hem een brief willen schrijven. Ik ben zaterdag in de vroege namiddag naar Dour vertrokken en ik heb het me geen seconde beklaagd. Het heeft niet zolang geduurd voor ik hem had gevonden. Gelukkig ken ik zijn favoriete genres een beetje en weet ik ongeveer wanneer ik hem bij welk podium kan vinden. Best een gezellig festival trouwens daar, je mag er tenminste nog drank mee op de wei nemen. Er waren ook vrij veel Vlamingen. Zijn wij gewoon een festivalvolk bij uitstek? Het kan, maar misschien lopen er ook gewoon veel mensen weg van de dure tickets en drankjes in Vlaanderen.

Hij was natuurlijk verrast om me daar onaangekondigd te zien, maar wel heel aangenaam verrast. Mijn ergste vrees, dat hij daar was met zijn ex of een ander meisje of vrouw, was in elk geval ongegrond. Hij was op Dour met een paar collega's en vrienden. Best wel een plezante bende eigenlijk. Na een tijdje hebben we ons afgezonderd en was alles plots weer zoals een paar weken geleden. Alsof het nooit anders geweest was. Het mooiste van alles is dat hij 's nachts zelfs mee is gekomen en hier bij mij is blijven slapen. Eindelijk. Ik weet niet of we nu definitief vertrokken zijn, maar alles lijkt nu zoveel intenser en echter. Hij zei dat ik hem veel eerder had moeten opzoeken, en dat hij niet aan me kan weerstaan als hij me ziet. Zondag zijn we teruggereden naar Dour en 's avonds is hij weer met me meegekomen. Het lijkt nu echt of we ons helemaal aan elkaar gegeven hebben en er voor de volle 100% voor zullen gaan.

Gisteren hebben we lekker lang uitgeslapen en 's middags samen ontbeten. Het was een dagje zoals in de boekjes. Hij ging naar de bakker, maar omdat het nationale feestdag was en hij er pas net voor de middag aankwam waren de lekkerste dingen natuurlijk al weg. Maar een gewone boterham met kaas en wat rauwkost die ik nog in de frigo had liggen smaakt als een bereiding van een topkok als hij in de buurt is. Daarna hebben we ons de ganse namiddag voor de TV gegooid en hebben we wat DVD's bekeken, About A Boy en There's Something About Mary. Zware kost ;-) Om te vermijden dat zijn moeder, die dacht dat hij nog in Dour zat, nationaal alarm zou blazen heeft hij haar dan maar gebeld en gezegd dat hij thuis zou zijn voor het avondeten. Ik heb hem maar niet gevraagd wanneer hij me aan haar zou voorstellen want ik vind alles fijn zoals het nu is en wil hem niet met domme vragen aan het twijfelen brengen. Vandaag zie ik hem niet, maar omdat ik donderdag naar Antwerpen ga hebben we afgesproken om morgenavond samen iets te gaan eten.

Ik weet niet hoe ik dit weekend zonder kleerscheuren ga doorkomen. Ik heb hem vandaag een paar keer proberen te bellen, maar ik viel eerst telkens op zijn voicemail. Na de 5de keer heeft hij dan toch opgenomen, en gezegd dat hij van de vorige oproepen niks had gemerkt door het festivallawaai en dat hij zijn gsm ondertussen niet had gecheckt op gemiste oproepen. Niet dat hij goed nieuws te vertellen had. Hij vindt me nog steeds een knappe vrouw en hij wil nog wel met me afspreken voor een toffe babbel bij een lekker glas, maar hoop op meer moet ik niet koesteren. Hij had verwacht dat hij me al eerder aan de lijn zou gehad hebben, maar heeft bewust zelf niet gebeld om geen valse verwachtingen te scheppen. Tsja...

Bloggen is moeilijker als je niet ecstatisch bent van geluk en ook niet extreem triestig. Gisteren en vandaag waren compleet normale en kleurloze dagen, doordeweekser is onmogelijk. Ik denk veel aan hem maar de gedachte trekt me niet meer de mentale dieperik in. Ik ga werken en doe normaal tegenover de collega's, ga naar de winkel, kook voor mezelf, en verwonder me erover hoe onjuist de weersvoorspellingen de dag van vandaag nog steeds zijn. Ze beloven al heel de week pakken regen. De zon komt inderdaad niet vaak door het wolkendek heen, maar het blijft gelukkig meestal droog. Daardoor krijg ik zin om een kaartje te kopen voor Dour en op goed geluk te gaan kijken of ik hem tegenkom of niet. Ik kan hem natuurlijk ook gewoon bellen. Nog tijd genoeg om hierover na te denken, 't pas donderdag.

Morgen ben ik een vrouw zonder partner in een land zonder regering. Tenzij Leterme plots nog een konijn uit zijn hoed tovert. Houdt België binnenkort niet beter op te bestaan? Wat mezelf betreft ben ik weer even in een iets positievere bui.

Net zag ik een film die me nog eens deed beseffen dat ik wel wil leven, maar niet zonder hem. One Hour Photo heette de film denk ik. Robin Williams speelt erin mee, en speelt een psychopaat die een gezin stalkt en foto's van hen neemt. Het deed me aan mezelf denken. Ik denk niet dat ik het ooit in mijn hoofd zou krijgen om hem te bespioneren of te fotograferen, maar ik maak de laatste dagen constant omwegen langs plaatsen waar ik vaak met hem ben geweest. Het AB Café kan ik wel links laten liggen de komende weken want die zijn met jaarlijks verlof. Overal waar ik samen met hem ben geweest, hoop ik een glimp van hem op te vangen, maar voorlopig heb ik hem nog nergens gezien.

Ik begin hoe langer hoe meer zin te krijgen om hem op te bellen, en om een positief verhaal te brengen. Ik heb de breuk nog niet helemaal verwerkt, maar begin te hopen dat die niet definitief is. Ik zou hem kunnen voorstellen om samen iets te doen dit weekend, maar de kans is groot dat hij naar Dour of een ander festival zal gaan. Volgens mij zal hij heel de zomer niets anders doen. Dan moet ik maar hopen dat hij daar nog niet met iemand anders zit te genieten, en dat hij me toch nog mee wil nemen.Om hem terug te winnen moet ik me misschien vooral geduldig opstellen, en hem zeker niets verwijten. Als hij tijd nodig heeft om zijn gedachten te ordenen, moet ik hem die geven. Ik moet vooral vermijden dat ik hem met ruzies en verdachtmakingen naar een ander zal drijven.

Als klein meisje droomde ik van een machine die me voor altijd met al mijn vriendinnen verbond. Ik denk dat Facebook zoiets is. Een maand geleden heb ik er een profiel aangemaakt zonder goed te weten waarom. Daarna heb ik er eigenlijk niet meer veel aandacht aan besteed. Zaterdagavond heb ik nog eens ingelogd, en ik had een hoop friend requests. Ik heb ze allemaal aanvaard, al zaten er een aantal bij van mensen waarvan ik zeker ben dat ze me eigenlijk niet zo goed kunnen uitstaan, en ik hen ook niet. Dat is het hypocriete deel van de virtuele wereld.

1 van de requests was van mijn allerbeste vriendin van de lagere en middelbare school, en daar ben ik wel heel blij mee. Later heb ik me nooit met iemand nog zo verbonden gevoeld als met haar. Ik wek veelal jaloezie op bij andere vrouwen omdat ik er meestal beter uitzie dan zijzelf. Ik heb nooit geprobeerd om een ander haar vriend in te palmen, maar blijkbaar zien ze me toch vaak als een potentiële rivale. Vanaf het ogenblik dat ik zoiets voel, doe ik ook geen enkele moeite meer om iemands vertrouwen te winnen. Met mannen is het eigenlijk juist hetzelfde. Ze pronken graag met me als jachttrofee, maar zijn stikjaloers van zodra er iemand anders naar me kijkt en ze ook maar denken dat ik daarvan geniet. Alleen de laatste was niet zo, of misschien wel, en wilde hij het niet toegeven.

Vroeger was het anders. Als kind in de lagere school speel je gewoon met de meisjes die je leuk vindt. Later heb je dan een mooie basis om op terug te vallen. Nog later verlies je elkaar door al je drukke bezigheden uit het oog. En dan is er Facebook. Gisteren waren mijn jeugdvriendin en ik toevallig op hetzelfde ogenblik online en hebben we bijna een uur zitten chatten. Volgende week zullen we elkaar zien in Antwerpen. Ze gaat naar een soort expo van 1 dag met een vriendin en ze vroeg of ik meeging. Benieuwd wat het wordt. Ik heb al eens op MySpace gekeken. Het heet Bar Jeudi, en als ik het goed begrepen heb mag een jonge artiest er 1 avond tentoonstellen. De gasten krijgen ook een hapje en een drankje en daarna kun je nog blijven feesten. Dit zal me in elk geval helpen om mijn gedachten te verzetten.

Ik ben vandaag terug gaan werken, maar echt mentaal was ik er nog helemaal niet bij. Ik heb nog zowat elke seconde van de dag zin om hem te bellen maar voorlopig kan ik me nog bedwingen. Hij heeft nog geen teken van leven gegeven, maar ik had ook niks anders verwacht.

De toekomst ziet er weer uit als een huizenhoge muur waar ik aan 180 per uur tegenaan wil knallen. Als meisje van 10 stond ik al met een zakmes, dat ik stiekem had meegenomen van op de kermis, tegen mijn keel te drukken. Het was te bot. Op mijn 12de heb ik van een potje tipp-ex genipt omdat ik had gehoord over een student die daarvan was gestorven. Ik helaas niet. Ik heb als puber verschillende keren aan het venster van mijn slaapkamerraam gestaan om me met mijn hoofd naar beneden te laten vallen. Ik was te laf om het echt te doen. Wat houdt me nu tegen? Eerder een gebrek aan durf dan een teveel aan levenslust. Jammer dat er aan een mensenleven geen aan/uit-knop zit waar je gewoon even op moet drukken om al dan niet voor altijd te verdwijnen.

Ik zit hier te wenen, en heb heel de dag nog niks anders gedaan. Ik ben weer single, wie had dat een week geleden gedacht? Afgewezen per telefoon. Mijn plan was om hem uit te nodigen bij mij en voor hem te koken gisterenavond maar het is flink anders uitgedraaid.

Je vraagt je zeker af waarom ik je nog niet gebeld heb. Dat was het eerste wat hij zei. Geen hoe is 't of dag zoetje. Direct met de deur in huis. Nu, ik vraag me inderdaad al een hele tijd af waarom hij nooit belt. Maar eigenlijk had ik het antwoord liever niet gekend. Het is helemaal nooit zijn bedoeling geweest om een relatie met me te beginnen. Toen hij me zag zitten op het terras van het AB Café heb ik hem totaal overrompeld. Hij was zo door me gefascineerd dat hij me vaker wilde zien en beter wilde leren kennen. Dat hij me gekust heeft was bijna per ongeluk, het was sterker dan hemzelf op dat ogenblik. Hij heeft een ongelofelijke crush gehad op me en heeft geprobeerd om die langer te laten duren dan bij hem de gewoonte is. Het klonk alsof ik een gadget was. Een Nintendo DS waar je 5 dagen aan een stuk 8 uur per dag mee speelt, maar die je dan in een hoekje legt en er niet meer mee speelt omdat er nog zoveel andere leuke dingen zijn. Werchter ging hem helpen om een band te scheppen tussen ons, had hij gehoopt. Het resultaat kennen we.

In ruzie maken had ik geen zin, daar zou ik hem ook echt niet mee terug hebben gewonnen. Hem zien wou ik ook niet. Dus heb ik maar snel gezegd dat ik het begreep en afgelegd. Vrienden blijven of geen vrienden blijven, dat zien we later nog wel. Ik heb op zich nog vrij goed geslapen. Niet zo vreemd nadat ik vorige nacht al heel de tijd heb wakker gelegen. Van de dokter mag ik nu tot maandag thuisblijven. Ik denk niet dat ik vaak binnen zal zitten, hoewel de hemel meestal grijs is en het elk ogenblik kan regenen. Ik ga een beetje rondlopen in 't centrum van Brussel. Een beetje ronddolen langs de plaatsen waar ik met hem in die korte tijd veel plezier heb gemaakt en hopen dat ik er een beetje vrolijker van word. 't Is dat of 't is Prozac maar dan zitten we weer in een straatje zonder einde.

Werken zit er vandaag niet in. Ik heb deze morgen naar de bureau gebeld om te zeggen dat ik niet kon komen omdat ik ziek was. De collega die de telefoon opnam klonk niet echt alsof ze me geloofde. Wat kan het me schelen? Niets. Toen ik mijn briefje ging halen zag de dokter er een beetje bezorgd uit. Hij zei me dat hij hoopte me niet te vaak terug te zien de komende weken. Ik hoop hetzelfde. Hij heeft me maar 1 dag voorgeschreven, ik had gerekend op meer.

Ik ben niet ziek, ik ben verdrietig. Ik wil niet opnieuw gek worden, en zeker niet omwille van een vent. Een minderwaardigheidscomplex, daar kun je zelf nog wat aan doen. Maar als een man niet doet wat je hoopt sta je machteloos. Ik wil hem in mijn armen houden en de nacht met hem doorbrengen, hier thuis, bij mij, maar ik weet niet waar hij op dit moment is. Ik heb gisteren op mijn tanden moeten bijten om hem niet te bellen, en het is me gelukt. Ik heb zowat de hele nacht wakker gelegen en aan hem gedacht. Ik vroeg me af of hij ondertussen droomde van mij of van zijn ex. Hem negeren is duidelijk niet de juiste manier om te reageren, want gelukkiger word ik er niet van. Hij wil liever niet dat ik hem bel terwijl hij werkt, maar vanavond neem ik mijn gsm en vraag ik of hij tot hier wil komen.

Na regen komt zonneschijn. De vraag is alleen: hoeveel regen? Ik had me de 4-daagse op het "beste festival ter wereld" wel wat anders voorgesteld. Ik ben 2 nachten wakker geworden zonder hem naast me in de tent. De 1ste nacht is hij minstens 3 uur weggebleven. In de nacht van donderdag op vrijdag werd ik rond 3 uur wakker, en zag dat er behalve ik niemand lag. Na een kwartier heb ik hem gebeld maar hij nam niet op. Ik heb proberen te slapen, maar dat is me geen seconde gelukt. Tegen 6 uur 's morgens kwam hij dan eindelijk weer de tent binnen. Eerst was ik blij hem te zien, en dacht ik dat hij verloren was gelopen. Hij had niet weinig gedronken. Meer nog, hij had zich eigenlijk lopen bezatten van 's middags tot na middernacht. En al die tenten en campings lijken sowieso zelfs voor een nuchtere geest al een beetje op elkaar, vooral 's nachts . Toen ik hem vroeg waar hij geweest was, had hij er duidelijk geen idee van dat ik zolang had wakker gelegen. Hij zei dat hij maar een kwartiertje was weggeweest, naar het toilet voor een grote boodschap. Voor de grote boodschap gebruikte hij wel andere woorden. Ik had zin om hem omver te duwen omdat ik wist dat hij loog, maar ik hield me in en vertelde hem gewoon dat dit onmogelijk waar kon zijn en dat ik dacht dat hij de weg niet meer had gevonden met zijn zatte kop. Ik zei ook dat hij zijn gemiste gesprekken maar moest nakijken als hij me niet geloofde. Dus vertelde hij dat hij een ex-vriendin was tegengekomen op de weg terug van het toilet en dat hij een paar uur met haar had zitten praten. Waarom dat bij haar tent moest gebeuren, en niet in de buurt van de onze, kon hij niet onmiddellijk uitleggen.

De volgende nacht bleef hij weer een hele tijd weg nadat hij was verdwenen zonder iets te zeggen. Ik dacht al dat ik op Temptation Island was beland in plaats van op een festival. De film van wat hij eventueel aan het doen was met zijn ex speelde zich in elk geval al voor mijn ogen af. Toen hij terugkwam kon ik mijn oren niet geloven. Hij zei me dat hij verdwaald was. Wel heel toevallig, omdat ik hem de nacht ervoor had gezegd dat ik er toen schrik voor had dat het daarom was dat hij wegbleef. De mensen in de tenten rondom ons die erin waren geslaagd te slapen ondanks het lawaai op de camping, moeten zeker wakker geworden zijn door mijn geroep en gegil. Hij bleef er eigenlijk opmerkelijk rustig bij, en beweerde bij hoog en bij laag dat hij niet naar zijn ex was geweest, maar echt de weg niet snel had teruggevonden. Wat me bijna helemaal gek maakte is dat hij het me compleet niet kwalijk nam dat dit me zo enerveerde, en hij bleef gewoon heel de tijd heel lief.

Als bij wonder heb ik hem daar niet alleen achtergelaten en zijn we voor de rest van het festival toch nog samen gebleven. Hij is niet meer vermist geweest, we hebben geen ruzie meer gemaakt, maar echt veel gelachen hebben we ook niet. Ik heb niet de indruk dat hij klaar is voor een echte relatie, maar dat hij me dat niet durft te zeggen. Wil hij wat er is tussen ons gewoon laten uitdoven? Doet hij gewoon alsof zijn neus bloedt en wacht hij tot ik er een einde aan maak? Ik heb zin om hem te bellen maar ik durf niet. In gedachten rinkelt mijn gsm de hele tijd, maar blijkbaar vindt hij het al 2 dagen niet nodig om iets van zich te laten horen. Dat is de grote paradox: als we samen zijn is hij de liefste kerel van heel de wereld, en als we mekaar niet zien voel ik me vaak als een verwaarloosd huisdier dat achter een deur zit te wachten op haar baasje.

Wat die regen en die zonneschijn betreft: het weerbericht is verre van rooskleurig. Dit lijkt wel de natste maand juli ooit te worden. Hopelijk zijn al die voorspelde druppels geen metaforen voor tranen. Ik heb veel meer zin in een verkwikkende douche dan in een tranenbad, al zit ik nu veel dichter bij dat laatste. Nu moet ik verderwerken want als iemand van mijn collega's in de mot heeft dat ik dit zit te schrijven gaat iedereen er zich mee bemoeien, en dat is zeker niet de bedoeling.

Het huilen staat me nader dan het lachen. Vorige week wilde hij me eerst niet zien en dan wel. Op Werchter heb ik eigenlijk op geen enkel moment goed geweten wat ik aan hem had. Als hij bij mij was, was hij altijd heel lief. Maar hij is af en toe spoorloos verdwenen en ik weet echt niet wat ik ervan moet denken. Ik denk dat hij me niet wil kwetsen, maar zeker ook geen echte relatie wil. Misschien vind ik morgen de juiste woorden om precies te omschrijven wat er in me omgaat. Nu ben ik vooral heel moe en verdrietig en wil ik heel veel slapen. Vandaag had ik nog verlof, morgen moet ik weer werken, en ik moet er een beetje als een mens uitzien. En de moed vinden om hem te bellen en te vragen hoe hij de dingen juist ziet tussen ons.

Vandaag ben ik weer een eenzame jongedame. Ik heb net mijn spullen voor Werchter bij elkaar gezocht. 't Was moeilijk kiezen. De weermakers wisten niet echt wat ze wilden de voorbije dagen. Eergisteren voorspelden ze op weather.com nog 4 dagen vol regen, nu zijn de vooruitzichten weer veel beter. Alleen morgen lijkt het nog aardig wat te zullen gieten. Voor de rest heb ik toch vooral kleren ingepakt die op droog weer gericht zijn. In 't ergste geval rij ik eens een keertje over en weer naar hier om voor een verse verpakking voor mezelf te zorgen.

Samen slapen. Daar heb ik vandaag al veel aan gedacht. 't Is toch wel een beetje vreemd dat het er op onze leeftijd nu nog niet van gekomen is. Op dat vlak lijkt hij echt niet op de stereotype man die elke gelegenheid te baat zou nemen om zijn prooi te bespringen. In Werchter zal het er waarschijnlijk toch wel van komen. Ik vind het wel een grappig idee, voor het eerst met mekaar naar bed gaan in een tent zonder bed.

Liefde is blind. In plaats van te ijsberen heb ik hem toch maar zelf gebeld gisterenavond, vrij snel nadat ik op de blog had geschreven, en zijn we iets gaan eten in het centrum van Brussel. Een carrière als actrice zal er nooit inzitten voor mij, want hij merkte onmiddellijk dat er iets op mijn lever lag. Ik heb hem dan maar op de man af gevraagd waarom hij me niet wilde zien zondag. Hij herhaalde een beetje geïrriteerd dat hij gewoon te moe was, en dat er echt niets anders was. Het was vreemd om hem voor het eerst niet te zien lachen, het sterkte me nog in mijn idee dat er echt iets niet juist was.

Daarna heeft hij me toch onrechtstreeks gerustgesteld. Ik zei hem dat ik vandaag na het werk wilde gaan shoppen om te zien wat er zoal te oogsten viel in de solden. Hij stelde zelf voor om mee te gaan, en dat vond ik natuurlijk een goed idee. We zijn deze namiddag allebei iets vroeger vertrokken op ons werk, en tegen 4 uur waren we in de Nieuwstraat. Behalve elk een jeans in de Zara hebben we niets gekocht. Shoppen in de mensenmassa bleek toch niet echt zijn hobby te zijn, al vond ik dat het nog meeviel qua drukte. Ik kan morgen of volgende week nog weleens alleen teruggaan.

Hij stelde voor om na het winkelen in Vilvoorde Fajita's te gaan eten. Hij kent er een fleurig Mexicaans restaurantje, maar hij zei er wel bij dat het bijna altijd vol zit. De kans dat we nog iets anders moesten zoeken was dus groot. En inderdaad, we zijn moeten uitwijken naar ergens anders. Niet omdat de Caramba vol zat, maar omdat die gesloten was, zoals steeds op dinsdag trouwens. Hij weet ze wel te vinden, de restaurantjes, maar nooit op het juiste moment. We zijn dan maar op een terrasje een pizza gaan eten. Het was één van de eerste dagen van het jaar met echt terrasjesweer, en dan maakt het niet echt uit of je een delicatesse eet of een middelmatige snelle hap. Om af te sluiten hebben we op de Grote Markt van Vilvoorde nog een vrij plekje gevonden op een terras om nog een paar glaasjes te gaan drinken. Hij wijn, ik cola light, als Bob val ik in elk geval steeds goed in de smaak. Ik wist trouwens niet dat er in Vilvoorde zoveel Spanjaarden wonen. Zelfs de grootste voetballeek kon er niet anders dan opmerken dat Spanje net het EK heeft gewonnen.

Nu ga ik slapen. Morgen zullen we mekaar weer niet zien, maar donderdag vertrekken we naar Werchter. Ik heb me toch maar laten overhalen om te kamperen. Hij heeft me er zo hard van overtuigd dat hij ging zorgen voor de tent en al de rest, en dat ik 4 dagen lang aan niets anders moet denken dan te genieten en me in de watten te laten leggen. Benieuwd of dat daar gaat lukken in de modder.