De wereld is ondoorgrondelijk, op een manier die mijn meest buitenissige verbeelding overtreft. Gisteren was ik een beetje aan het rondneuzen op de MySpace van CO.ntradiction. Plots merkte ik dat Ineke, de zangeres van de groep, Kathleen Steegmans goed blijkt te kennen. Ze werken samen aan een project voor Popfolio. Ineke heeft een volledig team rond zich verzameld, en Kathleen zal instaan voor het artwork. Die Ineke weet in elk geval wel met wie ze zich moet omringen. Ik schreef eerder al hoezeer ik onder de indruk was van Kathleen haar werk, nadat ik haar tentoonstelling in Antwerpen had bezocht. De andere mensen die rond CO.ntradiction werken lijken even getalenteerd als Kathlena, zoals ze heet op MySpace.

Kevin Hoed, bijvoorbeeld, zal blijkbaar een video maken voor CO.ntradiction . Als ik een paar van zijn filmpjes bekijk, ben ik stevig onder de indruk. Afgaande op de video's op zijn MySpace zou ik nooit durven garanderen dat deze kerel maar 23 is. Nu je het zegt, die avond toen ik zo kwaad ben weggelopen stond er daar een jonge gast te filmen. Het zou me niet verbazen als dat Kevin was. Hopelijk heeft hij ons tafeltje niet op beeld vastgelegd.

Barbara Peremans - mijn spellchecker suggereert hier Peresap, vind ik wel grappig - zit ook in Ineke haar team, en ze lijkt verdacht veel op een fotografe die foto's stond te maken van het concert. Ze woont niet ver van mij, denk ik, want haar gezicht kwam me toen al bekend voor. Ze gebruikt op MySpace en op haar eigen website 50ft_queenie als pseudoniem. Als ik naar haar foto's kijk ben ik onder de indruk van haar veelzijdigheid. Kleur of zwart/wit, muziek of wat anders, live of geposeerd, metal of americana, ze kan het allemaal. Zelfs modefoto's maakt ze, en bij elke categorie lijkt het alsof net dit uitgerekend haar specialiteit is. Een goede keuze van Ineke om Barbara in haar team op te nemen.

Ineke heeft het ook over een zekere Marc Vonstein. Zijn gezicht zegt me niets, ik denk niet dat ik hem ooit al ben tegengekomen. Concertfotografie lijkt me niet echt zijn ding. Op zijn website komt muziek eigenlijk zo goed als niet aan bod. Toch ben ik onder de indruk van wat hij laat zien. Als ik hem was, zou ik mezelf een tovenaar noemen in plaats van een fotograaf. Kijken naar zijn werk is echt genieten. Goed gezien van Ineke om er iemand bij te betrekken die niet dagelijks met muziek in contact komt. Marc kan in elk geval een pak troefkaarten voorleggen. Hij heeft bijvoorbeeld al gewerkt voor MF Girbaud, een grote naam uit de Franse haute couture. Als CO.ntradiction voor Popfolio ook foto's wil die naast het podium gemaakt zijn, denk ik dat Marc garant staat voor een prachtig resultaat.

Tot slot zit er ook een schrijver in het team rond Ineke en haar muziek, een zekere Bart Somers. Hij heeft een eigen blog waar hij elke dag zijn bezoekers op de hoogte houdt over nieuwe CD's, concerten en ander muzieknieuws. Ik heb hem een mailtje gestuurd om te vragen wat hij precies voor CO.ntradiction doet, en ik kreeg het volgende antwoord: "Bedankt voor je mailtje en de interesse. De precieze details kan ik je niet samenvatten in een paar regels. Ik moet wel zeggen dat er ontzettend veel gelijkenissen zijn tussen jouw blog en het verhaal en de sfeer van het project van CO.ntradiction. Heb jij er een idee van hoe dat komt?".

Dat maakt het allemaal nog vreemder, en zet alle déjà-vu-gevoelens van de laatste dagen nog wat meer in de verf. Als ik mijn blog terug begin te lezen vanaf het begin, moet ik toegeven dat ik best een personage zou kunnen zijn uit een verhaal van Ineke. Wat vinden jullie? Ben ik zelf een illusie, of heb ik teveel fantasie?

Mijn leven lijkt op een Temptation Island waarin ik afwisselend flirt met voorspoed en ongeluk. Neem ik hem helemaal terug en genieten we tot in de eeuwen der eeuwen als prinsen en prinsessen uit sprookjes? Laat ik misschien heel mijn leven lang met mij sollen en zwicht ik steeds weer voor zijn mooie woorden? Heeft het zin om hem tegemoet te komen als ik hem niet kan vertrouwen? Doe ik er mezelf een plezier mee met hem nu af te wijzen terwijl ik weet dat ik voor de rest van mijn dagen naar hem zal verlangen? Of maak ik er een einde aan door hem te straffen voor zijn wispelturigheid en verlos ik mezelf dan ook uit mijn lijden? Ondanks al deze vragen, die ik me zowat elk uur stel, leken gisteren en vandaag zowaar de normaalste dagen van heel mijn leven. Wat mij betreft mag het van nu af aan alleen nog maar beter gaan. Het geluk lacht me toe. Al wat ik hoop is dat het niet cynisch is.

Wie me een beetje kent weet dat ik hem niet echt zo maar uit mijn gedachten zou zetten zonder hem met de waarheid te confronteren. Ik kan proberen te vechten tegen mijn drang om iets te doen tegen beter weten in, maar ik slaag er toch nooit in me tegen mezelf te beschermen. Mijn karakter drijft me uiteindelijk altijd terug naar wat ik, meestal hopeloos, nastreef. Beseffende dat hij zijn gsm waarschijnlijk toch niet zou beantwoorden, heb ik me zondag in zijn straat geparkeerd in de hoop een glimp van hem op te vangen en hem bij de kraag te vatten. Ik heb er gestaan van 1 uur 's middags tot bijna 7 uur 's avonds. Omdat ik hem nog altijd niet gezien had, en vooral omdat ik honger begon te krijgen en heel erg naar het toilet moest, heb ik mijn plan maar afgeblazen. Bij hem aanbellen wilde ik niet. Zijn moeder erbij betrekken heeft geen zin. Uiteindelijk kiest een vrouw toch zo goed als altijd partij voor zoonlief. Dat zou ik vermoedelijk zelf ook doen als ik kinderen had. Die wil ik wel, maar of en met wie die er ooit komen valt hoe langer hoe meer te betwijfelen.

Gisteren aan zijn werk had ik wel prijs. Ik weet dat hij niet steeds op hetzelfde uur naar buiten komt. Meestal verlaat hij het gebouw ergens tussen 5 en 6. Het is niet altijd gemakkelijk om daar in de buurt te parkeren, dus heb ik ervoor gezorgd dat ik er al was om 4 uur. Ik heb heel lang blokjes moeten rijden, maar tegen half 5 had ik dan toch een parkeerplaats niet te dichtbij en ook niet te veraf. Het was natuurlijk ook niet de bedoeling dat hij mijn auto te snel zou spotten. Goed dat ik er al zo vroeg was, want om kwart voor 5 kwam hij al naar buiten. Niet alleen, maar met zijn nieuwe collega, die ook al op het concert van CO.ntradiction was. Het moet echt een tof meisje zijn, want ze hadden weer ongelofelijk veel plezier.

Ik ben uitgestapt en naar het koppel gewandeld. Ik schrik al niet meer op van een verrassing meer of minder, en het ogenblik waarop hij me zag had er nog eentje voor me in petto. Hij begon te wenen als een klein kind. Dat was het laatste wat ik van hem verwacht had. Ik was voorbereid op een pokerface, op leugens, op een uitleg, op verwijten dat ik te achterdochtig was, maar niet op een zondvloed van tranen. Gêne maakte zich meester van mij en zijn vriendinnetje. Gelukkig had ze snel door dat ze op dat ogenblik in de gegeven situatie niet veel toegevoegde waarde had, groette ons vluchtig en ging beschaamd weg. Zonder woorden, maar nog steeds snikkend, kwam hij mee naar mijn auto.

Een paar minuten later pas slaagde hij erin om sorry te zeggen en vroeg hij me of hij die avond bij mij mocht blijven. We zijn beginnen praten en praten en praten, uren en uren en uren. De Thai die we gingen bestellen zijn we helemaal vergeten tot 10 uur 's avonds. Ons gesprek was zo intens dat zelfs de glazen die we ons hadden ingeschonken toen we waren aangekomen er een hele tijd later nog zo goed als onaangeroerd bij stonden. Het luchtte hem duidelijk op om zijn hart op deze manier uit te storten. Door zijn tranen eerder op de dag was de macho in hem nu wel helemaal dood en begraven, en kon hij zijn ware gezicht laten zien. Eigenlijk is hij een hele lieve jongen, die al als puber is bedrogen door wat toen de vrouw van zijn dromen was. Daardoor is hij er nooit meer in geslaagd om een deftige relatie met iemand op te bouwen.

Hij begrijpt hoe ik me nu voel, en wil er alles aan doen om me gelukkig te maken. Tegelijkertijd snapt hij ook best dat ik veel tijd zal nodig hebben om alles van de laatste weken te verwerken. Als ik hem verlaat, heeft hij er alle begrip voor, maar als ik denk dat hij me niet graag ziet heb ik het verkeerd voor. Door hem niet te geloven kom ik natuurlijk geen stap verder, maar de angst die ik voel om hem weer met een ander te zien is minstens even groot dan het geloof in zijn ware liefde voor mij. Tegen middernacht heb ik hem naar huis gebracht. Straks ga ik hem weer afhalen van zijn werk, maar ditmaal is hij er wel van op de hoogte.

Als ik wil vermijden dat ik helemaal knettergek wordt, moet ik stoppen met aan hem te denken. Gisteren heb ik hem weer 5 keer tevergeefs gebeld. Elke keer viel ik op zijn voicemail. Het doet echt pijn dat hij niet het lef heeft om terug te bellen. Ik moet dringend een manier vinden om me op een onschuldige manier op iets af te reageren. Elke week staat er in de krant minstens 1 moord als gevolg van een relatie die spaak loopt. Als ik nog veel gedachten heb zoals degene die gisterenavond door mijn hoofd spookten, zou ons verhaal er de komende weken weleens tussen kunnen staan.

De laatste maand bestaat mijn dieet vooral uit boterhammen met kaas. Door alle wisselingen in mijn gemoedstoestand heb ik meestal geen zin om energie te steken in het koken van iets dat moet doorgaan voor een gezonde maaltijd. Na het eten gisteren ben ik onderuitgezakt in de zetel en heb ik nog een laatste keer geprobeerd om hem aan de lijn te krijgen. Weer kwam ik niet verder dan de biep, ik heb zelfs de moeite niet meer genomen om nog een boodschap in te spreken. Wat er daarna gebeurde kan ik niet goed vatten. Ik sliep niet, maar ik was ook niet echt aan het plannen. Dagdromen? Misschien. Maar als een nare droom een nachtmerrie is, hoe noem je dan een onaangename dagdroom?

Het volgende verhaal speelde zich af in mijn gedachten. Ik heb vergif gehaald, en een spuit om hem dit in te spuiten. Moeilijk is dit niet. Eerst laat ik me gewillig door hem vastketenen aan mijn bed, en geef ik hem de volledige controle over mij. Als de handboeien terug los zijn, is het mijn beurt. Eens hij vasthangt, haal ik het spuitje boven, en zie ik de angst in zijn ogen. Voor het eerst sinds we samen zijn, ben ik meester van de situatie. De blik in zijn ogen zegt me dat hij het zich levenslang zal beklagen. Nu ja, levenslang, voor wat dat woordje op dat ogenblik nog betekent. Terwijl ik dit verhaal verzin, stroomt er een vreemde voldoening door elke ader van mijn lichaam.

Daarna ben ik maar opgestaan en wat gaan rondwandelen. Vannacht heb ik wonderwel heel goed geslapen. Er spoken vandaag wel weer constant vragen door mijn hoofd. Moet ik hem vergeten, of moet ik toch nog contact met hem opnemen. Dat ik hem graag zie is wel duidelijk, en ik verlang ongelofelijk sterk naar hem.

Mijn beste vriendin van vroeger vroeg me gisteren aan de telefoon of ik geen zin had om mee te gaan naar een jazzy concert in een kleine club. Ze zei me dat de groep die optrad CO.ntradiction heette. Hun muziek klonk best goed op MySpace. Na de knappe expo van kathleen Steegmans in Antwerpen waar ze me een tijdje geleden mee naartoe had gevraagd, vond ik het een uitstekend idee om ook hier sowieso op haar smaak te vertrouwen. We spraken af om tegen zessen te gaan aperitieven en voor het optreden nog ergens een snelle hap te gaan eten. Natuurlijk hebben we het heel veel over mijn dramatische liefdesleven gehad.

Volgens mijn vriendin speelt hij serieus met mijn voeten en maakt hij misbruik van mijn gevoelens. Het zou haar, net als mij, niet verwonderen als hij zijn ex vaker ziet dan hij wil doen uitschijnen. Ze raadde me aan om hem toch eens te confronteren met wat ik gezien heb op de camping, want zolang hij dat niet weet is het totaal onmogelijk om er gelijk welke conversatie over te voeren. Daarna bleek nog maar eens hoe klein de wereld soms kan zijn. Toen we bijna bij de club waren aangekomen naderde er nog een groepje van vier mensen de ingang. Plots zag ik dat hij het was, samen met de mensen waarmee we naar Frankrijk waren geweest en een jongedame die ik niet kende, en die hij voorstelde als een collega. Hij deed alsof hij heel blij was me te zien, en we gingen hand in hand naar binnen.

Ik zou het helemaal geapprecieerd hebben als hij ook af en toe tegen me had gepraat, maar het gezelschap van zijn collega was blijkbaar beter. Hij kleefde heel de tijd aan haar, zogezegd omdat ze behalve hem niemand anders kende. Me amuseren lukte me absoluut niet, om het zacht uit te drukken. Ik ergerde me elke minuut een beetje meer. Ik kreeg ook almaar meer de indruk dat hij zijn collega niet alleen had meegevraagd om de sfeer op de werkvloer te verbeteren, want een verliefd koppel pubers giechelt minder dan die twee deden. Daarna ben ik wel geschrokken van mezelf. Op een gegeven ogenblik kreeg ik het zo hard op mijn zenuwen dat ik ben rechtgestaan, mijn drankje over hem heb uitgegoten en naar buiten ben gelopen. Mijn vriendin, die me even later volgde, zei dat hij wel verrast opkeek, maar dat hij er zijn plezier niet door liet bederven.

Zo zijn we nu in een situatie aanbeland waarin ik hem wel moet uitleggen waarom ik zo gefrustreerd reageerde. Hopelijk wil hij me nog zien, want zelfs als het nooit meer wat zal worden tussen ons, is dit niet de manier waarop ik afscheid wil nemen. Liefst van al wil ik hem vanavond nog zien. Hij heeft niet graag dat ik hem bel op het werk, maar deze namiddag ga ik toch even zondigen tegen die regel en zien of hij vanavond nog vrij is.

Ik ben weer terug van mijn zoveelste bezoek aan de dokter, die me zei dat hij volgende week op vakantie vertrekt naar Kos. Ik dacht bij mezelf dat ik die reis bij wijze van spreken grotendeels heb gefinancierd met alles wat ik hem het laatste jaar al heb betaald. Nu gaat het wel echt niet goed met me. Sinds Pukkelpop kan en durf ik niet meer slapen. Het duurt sowieso uren voor ik mijn ogen echt kan dichtdoen, en als ik de slaap vat, droom ik de naarste dingen. Zoals deze: het ene ogenblik zie ik mezelf verlangend kijken naar mijn vriend, die vredig slaapt. Ik kus hem wakker, we beginnen stilletjes te knuffelen en daarna ontstuimig te vrijen. Even later ben ik het niet meer die in zijn armen ligt, maar heeft zijn ex mijn plaats ingenomen en gaat het er allemaal nog veel wilder aan toe.

Het stomme is dat ik er niet met hem kan over praten want hij weet nog steeds niet dat ik iets heb gezien van wat hij op Pukkelpop heeft misdaan. Hij zoekt wel al een paar dagen excuses om niet met me te moeten afspreken. Waarschijnlijk zit hij bij die troela. Eigenlijk zou ik hem gewoon eens duidelijk moeten vragen hoe de zaken zitten, maar ik durf niet. Op zijn moeder afstappen, daar heb ik ook al aan gedacht, maar ofwel weet ze niks, en dan zal ze me misschien toch niet geloven, ofwel weet ze alles, en dan zal ze me mogelijk zelf iets voorliegen.

Pukkelpop zien en sterven, maar dan wel op een verkeerde manier en om de verkeerde redenen. Uiteindelijk miste ik hem enkele uren na zijn vertrek al zo hard dat ik hem toch maar ben achterna gereden met de auto. Had ik het beter niet gedaan, of was het juist de goede beslissing? Wat niet weet, niet deert, en ik zou nu in elk geval gelukkiger zijn als ik woensdagavond niet op de camping was geweest. Mijn plan was om hem te verrassen. Ik ben ernaartoe gereden met de idee dat ik zijn tent wel zou herkennen, en was benieuwd om zijn gezicht te zien als hij me plots zag staan. Hem bellen als ik hem na een tijdje nog niet had gevonden was een noodoplossing die het verrassingseffect onderuit zou halen, en die ik dus liever zo lang mogelijk achter de hand hield.

Zijn tent was verlaten toen ik ze vond. Wat ik voelde toen ik hem na een klein half uur zag kan ik nu nog steeds niet onder worden brengen. Eerst twijfelde ik nog of hij het wel echt was die stond te kussen met een onbekende vrouw. Achteraf bleek dat ze alleen voor mij onbekend was, maar niet voor hem. Mijn eerste idee was om naar het koppel te lopen en te beginnen gillen, krabben en slaan, maar ik voelde me zo ellendig en verraden dat ik geen zin had om me ook nog eens belachelijk te maken voor de hele camping. Ik ben naar zijn tent gegaan, heb me op de grond gelegd, en ben beginnen wenen. Hoe lang dat geduurd heeft weet ik niet, maar op één of andere manier moet ik in slaap gesukkeld zijn. Ik werd wakker toen hij plots zijn tent opende en daar stond met zijn nieuwe verovering. Door mijn slaapkop heb ik zijn eerste reactie niet gezien, maar hij leek vrij zelfverzekerd toen hij haar voorstelde als zijn ex-vriendin die even een handdoek kwam lenen voor het weekend. Ik vroeg zogezegd voor de grap of hij niet met haar mee ging douchen maar dat was zeker niet zo, ze kwamen nog steeds goed overeen, maar meer was er zeker niet. De zak. Ik heb gedaan alsof ik niets had gezien toen ik hem had gezocht, maar ben voor de rest van het festival, wanneer het maar mogelijk was, geen centimeter van zijn zijde geweken. Zeker 's nachts als hij de tent verliet ben ik altijd meegegaan, want zijn verdwijningen van in Werchter kregen na wat ik hier gezien had plots ook een totaal ander perspectief.

Lang leve de besluiteloosheid. De tegenzin om een nachtje meer in een tent te slapen heeft het gehaald van de zin om langer bij hem te zijn. Toch tenminste tot hij vertrokken was. Nu zit ik hier nog maar een kwartier alleen en ik vraag me al af of ik niet toch beter met hem was meegegaan. Hij maakte er geen probleem van om alleen richting Kiewit te vertrekken per trein, met tent en baggage. Hij zei dat hij daar sowieso wel bekenden tegen het lijf zou lopen, en dat hij het wel goed vond dat ik pas een dagje later met de auto kwam. Nu mis ik hem al, en zit ik mezelf af te vragen of het werkelijk zo erg is om 3 nachten zonder luxe te slapen in plaats van 2. Voor zaterdag hadden we sowieso al afgesproken om na het laatste concert in te pakken en naar huis te rijden. Het zou me niet verwonderen als ik binnen een uur toch nog besluit om wat spullen bij elkaar te zoeken en naar Limburg te rijden.

Het gaat een beetje beter met mijn verbrande vingers, gelukkig maar. Echt zwaargewond was ik natuurlijk niet, maar de eerste dagen doet zoiets best wel pijn. In zekere zin ben ik zelfs erg blij dat dit gebeurd is, want het heeft onze relatie weer een boost gegeven. Ik belde hem zaterdag op om te vertellen dat koken niet zou lukken, en te vragen of hij een gezellig plekje wist waar er nog plaats zou zijn voor vanavond. Hij verzekerde me dat dit zo was, en dat hij voor een hele grote verrassing zou zorgen. Ik was op slag benieuwd, maar meer wilde hij niet verklappen. De afspraak was dat ik hem tegen 19 uur zou oppikken.

Het restaurant van de dag bleek zijn thuis te zijn, en de topkok zijn eigen moeder. Hij was al lang aan het zoeken naar de juiste manier om me aan haar voor te stellen, en doordat ik die avond zelf niet voor eten kon zorgen, vond hij dit wel een goed moment. Gek, in zijn plaats zou ik dit al veel langer gedaan hebben, maar je hoort me nu uiteraard niet klagen. Mijn ouders hebben hem ook nog niet gezien en weten ook nog niets over hem, maar ik heb sowieso bijna geen contact meer met die mensen. Je kunt onze situaties dus niet met elkaar vergelijken.

De kennismaking was in elk geval heel aangenaam. Hij genoot duidelijk van het verrassingseffect bij zowel zijn moeder als bij mij. Hij had haar natuurlijk 's namiddags al ingelicht, omdat hij niet wou dat ze een gewone spaghetti bolognaise of diepvriespizza voor 2 personen klaarmaakte. Voor we begonnen te eten zei ze dat ze met cannelloni met zalm en spinazie één van haar specialiteiten uit de kast had gehaald, en ze heeft niet gelogen. Ik heb haar meteen om het recept gevraagd. Nu maar hopen dat ik mijn vingers niet verbrand aan de oven als ik dit eens zelf uitprobeer. Ik pas wel op.

We hebben uiteraard heel veel over hem gebabbeld. Over wat spreek je anders de eerste keer dat je iemand ziet? Eerst ging het een beetje over het werk en zo. Ik heb uiteraard niet alles uit de doeken gedaan, over mijn veelvuldige afwezigheden en zo. Daarna heeft zijn moeder enkel leuke verhalen uit zijn jeugd opgedist en hebben we veel gelachen. Ze vertelde het zo goed dat het leek alsof ik de verhalen al kende, ze zelfs had zien gebeuren, en dat we zogezegd herinneringen aan het oprakelen waren. Op gebied van meisjes en zo zei ze dat hij in het verleden vaak wispelturig is geweest, maar dat ze vond dat hij zich nu maar eens moest gaan settelen. Hij had lang genoeg onder haar vleugels geleefd, en ze stond echt achter onze relatie. Ze vermoedde wel dat hij de laatste jaren nog meer vriendinnetjes had gehad, maar hij vertelde er haar zo goed als nooit iets over, en zij vroeg er ook niet naar.

Hij had graag gehad dat ik na het eten bij hem was blijven slapen, maar daar was ik vanzelfsprekend totaal niet op voorzien. Hij is dan meegekomen naar hier en is bij mij gebleven. Zondag tegen de middag zijn we dan weer samen naar zijn thuis vertrokken. Omdat het mooi weer was, maar wel al een beetje laat om nog ver te rijden, hebben we besloten om naar Marktrock te gaan in plaats van de Ardennen. We hebben de hele namiddag en avond rondgehangen rond de Vismarkt en het Bal Populaire. Zaki liet zien dat hij als "oud mannetje" nog serieus goed plaatjes kan draaien, en het De Layensplein stond volledig op zijn kop. Bij het optreden van Baloji op de Vismarkt hebben we wat afgelachen. De muziek was spectaculair goed, maar het is grappig om te zien hoe kuddegeest werkt als een rapper de meute manipuleert. "Fuck The NVA" liet hij een paar duizend mensen eensgezind roepen. Plots leken er in Leuven totaal geen vlaamsgezinden meer rond te lopen. Het zou nogal wat geven als de Vlaamse artiesten in Dour "Fuck the FDF" zouden staan krijsen. Als artiest mag je natuurlijk een politiek standpunt innemen, maar dit kwam echt een beetje belachelijk over. Op het podium heb ik toch liever gewoon een steengoede show, en die gaf Baloji gelukkig ook.

Morgenavond vertrekken we naar Pukkelpop. Met al die festivals voel ik me heel de zomer lang een beetje als een toerist. Bovendien heb ik een goede gids die bijna alle groepen kent en me al veel groepen heeft laten ontdekken waar ik een paar maanden geleden nog nooit van gehoord had. Als er één festival bij uitstek is waar je interessante artiesten aan het werk ziet, dan is het misschein wel Pukkelpop. Ik kijk er dus alweer heel erg naar uit, hoewel ik toch een beetje opzie tegen het kamperen. Hem overtuigen om pas donderdag heel vroeg 's morgens te vertrekken is alvast niet gelukt, omdat hij al echt om 11 uur in de dance hall wil zijn om The Shoes te zien.

Typen lukt nu zo goed als niet want ik heb gisterenavond 3 vingers van mijn rechterhand verbrand terwijl ik eten aan het maken was. Koken onder invloed, ik had het nog nooit gedaan en het is ook niet voor herhaling vatbaar. Vanavond koken zal niet zo goed lukken, hopelijk vindt hij het niet erg en komt hij met een gezellig idee voor een knus restaurantje op de proppen

Geluk in de liefde en pech op het werk. Als ik al vergeten was hoe stress aanvoelt, weet ik het nu weer voor eens en voor altijd. Misschien heb ik nog nooit in mijn hele leven zo hard gewerkt als deze week. Het was elke dag hectisch van de eerste tot de laatste seconde, en ik heb echt gesnakt naar het einde van de week. Op zich geeft het wel voldoening om moe thuis te komen nadat je je een dag helemaal hebt gegeven. Met al mijn geveinsde ziektes van de laatste weken, maanden en jaren moet ik toegeven dat dit een gevoel is dat ik al heel lang niet meer heb gekend.

Het mooiste moment van de dag had echter niets met het werk te maken. Rond half 3 belde mijn schat om te zeggen dat ze juist de Belgische grens waren overgestoken en dat hij zich zou laten droppen aan mijn werk als ik dat goed vond. Domme vraag, ik was bijna ecstatisch, en de zin om nog te werken bekoelde op staande voet. Na een goed uur dromen rinkelde dan mijn gsm en ben ik bij wijze van spreken naar buiten gestoven. Op 't werk moeten ze gedacht hebben dat er een kar vol gouden eieren voor me klaar stond.

We hebben van het zeldzame stralende zonnetje geprofiteerd om een terrasje te doen met een blonde Leffe voor hem, een portie gemengd voor ons 2, en een kriek voor mij. Ik wijk zelden af van mijn Cola Light maar nu moesten we het blije weerzien vieren en daar mag wel een biertje bij. Hij vertelde dat ze nog van de Provence over Bordeaux en Nantes naar de buurt van Quimper zijn gereisd, en dus zo goed als de hele ronde van Frankrijk hebben gedaan op minder dan 2 weken tijd. We hebben urenlang gebabbeld en gedronken, en eigenlijk had ik niet meer mogen rijden, maar ik had beloofd dat ik hem thuis bij zijn moeder zou afzetten, dus dat heb ik maar gedaan. Nu ga ik nog wat lekkers voor mezelf klaarmaken en daarna misschien vroeg onder de veren kruipen. Morgen moet ik dan eindelijk eens wat tijd vrijmaken om de rest van mijn Frankrijk-verhaal op te schrijven. 's Avonds komt mijn schatje dan hier eten, en zondag gaan we misschien naar de Ardennen. Als het weer te slecht zou zijn gaan we wel iets anders doen, maar we weten nog niet wat.

Gisteren helemaal geen tijd gehad om te schrijven. Op het werk was het razend druk. Normaal nemen de collega's het wat van me over als ik er niet ben, maar tijdens mijn weekje Frankrijk is de wet van Murphy blijkbaar in hoogsteigen persoon op bezoek geweest en heeft iedereen blijkbaar zoveel tijd nodig gehad om overal alle problemen op te lossen dat mijn werk is blijven liggen. Gisteren heb ik dus maar even de voorbeeldige werkneemster gespeeld. Nu ga ik toch even de tijd nemen om wat over Frankrijk op te schrijven om er dan weer in te vliegen. Maar als ik nog wacht, komt het er niet meer van, vrees ik.

De mannen hadden een route uitgestippeld voor de eerste dag. Toen we vertrokken zeiden ze al lachend dat de vrouwen spreekverbod hadden als het ging over de weg die we moesten volgen. Bij een volgende reis mochten wij dan de leidsters zijn, nu zouden zij kiezen waar en wanneer we wat gingen doen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet had verwacht dat we ons vaak aan die afspraak gingen houden, maar we hebben zonder veel discussie een heerlijke week beleefd. De bedoeling was dat we de eerste nacht in de Champagnestreek zouden belanden in de buurt van Troyes. De heren wilden ook absoluut eens het gerechtsgebouw van Charleville-Mézières zien, waar het proces van Fourniret had plaatsgevonden. De rit ernaartoe was al heel mooi, we volgden kilometers lang de Maas, van in de provincie Namen tot bijna of zelfs een stuk in Frankrijk. In Charleville-Mézières zijn we eerst iets gaan eten, want het was al voorbij 1 uur. Na een lekkere galette, een soort pannenkoek, met gesmolten kaas had ik niet veel zin om het justitiepaleis te bezoeken. De vrouwen zijn dan maar blijven kletsen terwijl de mannen op excursie trokken, iets wat in die 7 dagen nog regelmatig gebeurde. Tegen halfvier ging de reis verder naar Reims, waar we eerst de kathedraal hebben bezocht en daarna nog wat hebben rondgelopen. Jammer dat we niet meer tijd hadden want er waren daar volgens mij nog meer dingen die een bezoekje waard zijn.

De mannen wilden graag dat we 's avonds al in Troyes waren om te eten dus zijn we maar de autosnelweg met péage opgereden in zuidoostelijke richting. Even hebben we nog getwijfeld of we geen gewone autosnelweg zouden kiezen, want de betalende leverde niet eens zoveel tijdwinst op, maar uiteindelijk bleek het toch niet zo duur te zijn, dus hebben we maar de snelste optie genomen. Net buiten Troyes zijn we dan gestopt bij een klein hotelletje om te vragen of ze nog plaats hadden om ons te slapen te leggen. Dat hadden ze, maar veel later hadden we niet moeten gaan want vlak na ons kwam er een Nederlands koppel en dat had pech. We hebben de sleutel van onze kamer genomen, hebben ons vliegensvlug een beetje verfrist en zijn dan naar 't centrum gereden om iets te zoeken om onze magen mee te vullen. Het was echt onze geluksdag. Op vrijdagavond kun je vrezen dat alles gereserveerd is en dat je het met een vettige durum zult moeten stellen, maar we wilden toch eerst rondlopen op zoek naar iets gezonders. Een snelle hap vind je tegenwoordig wel overal en altijd. We troffen het weer, want het exotische restaurant waar we ons oog op lieten vallen zat eivol, op één tafel na. Omdat de mensen die er gereserveerd hadden al meer dan 20 minuten te laat waren, mochten wij plaatsnemen op ze met echt of namaak zebravel overtrokken zeteltjes. Goede zet van de eigenaar, zo bleek, want de andere gasten daagden toch niet meer op. Straks of morgen schrijf ik hier of thuis verder want het begint een beetje op te vallen dat ik niet echt aan het werk ben, merk ik aan de blikken van de collega's

Ik zit hier zo hard te geeuwen dat het niet meer om aan te zien is, hoewel ik net van de ontbijttafel kom. Gisteren heb ik bij wijze van spreken heel de dag geslapen. Rond half 1 's middags ben ik pas opgestaan en tegen half 9 's avonds was ik alweer zo zombie dat ik er opnieuw ben ingekropen. Vandaag was ik al wakker rond 10 uur, maar ik voelde me zo suf dat ik nog 2 uur ben blijven liggen en de hele hotlist van StuBru heb beluisterd van tussen de lakens. De rest van het gezelschap is in Frankrijk gebleven, maar mijn doktersbriefje is op en ik moet morgen weer gaan werken. Ik kan moeilijk naar de baas bellen om verlof te vragen, want ik wil volgende week al vrij om naar Pukkelpop te gaan. Ik ben terug sinds vrijdagavond, na een lange rit met de trein van Marseille naar hier, helemaal in mijn eentje.

Het was een weekje om nooit te vergeten, zoveel mooie dingen gezien, op het einde is het bijna niet meer bij te houden. Zelf ben ik steeds vooral gefascineerd door landschappen, en daarvan zijn er in Frankrijk massa's. Elk mooi zicht dat in België verpest wordt omdat de dorpen hier zo dicht bij elkaar liggen dat je altijd wel ergens huizen, elektriciteitspalen en straatverlichting ziet krijg je in Frankrijk bijna overal zonder al die hinderlijke elementen. Nu ben ik nog te moe om een bladzijde vol te schrijven over alles wat we de hele week gedaan hebben, maar ik wil er morgen zeker tijd voor vrijmaken. Wanneer mijn medevakantiegangers terugkomen weet ik nog niet. Het andere koppel is zo goed als heel de zomer vrij omdat ze in het onderwijs staan, en mijn vriend kan in juli en augustus blijkbaar ook bijna zoveel vakantie nemen als hij maar wil. Tijdens het jaar is hij vaak tot laat 's avonds weg voor zijn werk, maar in de zomer laten ze hem redelijk gerust. Nu moet ik nog wat rusten, maar morgen op het werk hoop ik tijd te vinden om het hele reisverhaal te kunnen neerpennen. Zoiets is altijd leuk om een paar maanden later terug te lezen.

Jiiiiiieeeeeeeeeeeeeehhhhhhhhhhhhhhaaaaaaaaaaaaaaaaa ik mag mijn valies klaarmaken. Dat klinkt eigenlijk wel euforischer dan ik in werkelijkheid ben. Ik voel me echt belabberd na een avondje en nachtje feesten, en de dokter was echt ongerust. Hij zei me dat ik niet moest proberen om mijn problemen weg te drinken. Ik was niet eens dronken gisterenavond, je moet niet vragen hoe moe ik eruit zie. Hij heeft me onmiddellijk een week rust voorgeschreven, maar ik mag mijn woonst wel verlaten, zoals dat heet. En of ik dat zal doen! Waar we precies naartoe zullen rijden weet ik niet. Zuid-Frankrijk is Zuid-Frankrijk en ik ben heel de week samen met mijn vriend, meer moet dat niet zijn. Ik denk niet dat ze zelf al helemaal weten wat ze gaan doen en dat het zal afhangen van de zin van het moment en de beschikbare hotelkamers. 't Is natuurlijk geen tocht door Syrië of het Andesgebergte, maar het heeft ook wel iets avontuurlijks.

Het nachtje feesten heeft me uitgeput, maar ook een enorme boost gegeven. Op voorhand was ik heel zenuwachtig om mijn beste vriendin na al die jaren terug te zien, maar op zo'n moment merk je onmiddellijk waarom het vroeger zo goed klikte tussen ons. Ze had ook wel een mooie plaats gekozen om me mee naartoe te nemen. Capital ligt midden in het stadspark. Je kwam binnen via het terras, dat was meteen heel erg gezellig. Binnen was er voor 1 dag een expo met werk van striptekenaar Bart Croonenborghs en van Kathleen Steegmans. Ik was echt onder de indruk, vooral van "The Mistress" van Kathleen. Deze hing in het midden tussen 2 prints in plexi en was echt indrukwekkend. Ik heb het haar ook verteld, en gezegd dat ik zeker nog ga kijken als ze haar werk tentoonstelt. We hadden onmiddellijk een hele vlotte babbel. Nu ik toch in de ban ben van Facebook, zal ik haar ook maar als vriendin vragen. Ze zei dat ze ook op MySpace zit omdat ze dat een toffe plek vindt om een deel van je werk te laten zien. Na Frankrijk moet ik zeker een kijkje nemen. Er was ook een buffet met hapjes die zo lekker roken dat je maag er spontaan van begon te grollen. Het smaakte ook heerlijk. Er waren mini loempia's, bami, rijst, lekkere groentjes en curry met kip. Meestal eet ik zoveel mogelijk vegetarisch, maar als ik ergens naartoe ga durf ik weleens zondigen. Hopelijk zullen de kippen het me vergeven. Tegen middernacht begon de party, vanaf dan was het vooral binnen te doen. Tegen 3 uur begonnen mijn voeten ongelofelijk veel pijn te doen, en die van mijn vriendin ook. Typisch vrouwenkwaaltje, denk ik.

Nu heb ik alleen nog maar verteld over de expo en niet over het weerzien met mijn vriendin, maar we hebben sowieso afgesproken om mekaar spoedig terug te zien. Ze is gescheiden, en haar dochtertje is maar 1 week op de 2 bij haar, wat haar wel de tijd geeft om regelmatig een stapje in de wereld te zetten. Ik heb haar verteld over mijn vriend en ze vindt dat ik er gewoon voor moet gaan en niet teveel twijfelen. Als hij niet zo goed weet wat hij wil, zal het ons zeker niet vooruit helpen als ik ook een onzekere indruk geef. Gewoon positief zijn, geen druk op hem zetten, de kat uit de boom kijken en genieten. Dat is precies wat ik vanaf straks in Frankrijk ga doen. En nu mijn koffers pakken, anders ben ik niet op tijd klaar!

Hoeveel mysteries kunnen er in 1 vat? Ik heb er weer een avontuurlijke persoonlijkheid uitgekozen om lief te hebben. Dinsdag heeft hij zitten bellen met een van zijn vrienden die ook op Dour waren, en ze hebben impulsief besloten om vrijdag voor een weekje naar Zuid-Frankrijk te trekken. Het lief van zijn vriend gaat mee, en hij vroeg of ik ook geen zin had om hen te vergezellen. Ik heb er wel zin in, dat spreekt voor zich. Ik ga morgenvroeg mijn dokter ervan proberen te overtuigen dat het heel slecht met me gaat en dat ik best een paar dagen thuis blijf van het werk. Hopelijk gelooft hij me want liegen is niet mijn sterkste kant. Vanavond ga ik met mijn vriendin naar Bar Jeudi in Antwerpen. Een nachtje de bloemetjes buiten zetten zal me in elk geval helpen om er morgen belabberd uit te zien.

Liefste schat, bedankt dat je me op wolkjes laat lopen. Met ongeveer die woorden als begin zou ik hem een brief willen schrijven. Ik ben zaterdag in de vroege namiddag naar Dour vertrokken en ik heb het me geen seconde beklaagd. Het heeft niet zolang geduurd voor ik hem had gevonden. Gelukkig ken ik zijn favoriete genres een beetje en weet ik ongeveer wanneer ik hem bij welk podium kan vinden. Best een gezellig festival trouwens daar, je mag er tenminste nog drank mee op de wei nemen. Er waren ook vrij veel Vlamingen. Zijn wij gewoon een festivalvolk bij uitstek? Het kan, maar misschien lopen er ook gewoon veel mensen weg van de dure tickets en drankjes in Vlaanderen.

Hij was natuurlijk verrast om me daar onaangekondigd te zien, maar wel heel aangenaam verrast. Mijn ergste vrees, dat hij daar was met zijn ex of een ander meisje of vrouw, was in elk geval ongegrond. Hij was op Dour met een paar collega's en vrienden. Best wel een plezante bende eigenlijk. Na een tijdje hebben we ons afgezonderd en was alles plots weer zoals een paar weken geleden. Alsof het nooit anders geweest was. Het mooiste van alles is dat hij 's nachts zelfs mee is gekomen en hier bij mij is blijven slapen. Eindelijk. Ik weet niet of we nu definitief vertrokken zijn, maar alles lijkt nu zoveel intenser en echter. Hij zei dat ik hem veel eerder had moeten opzoeken, en dat hij niet aan me kan weerstaan als hij me ziet. Zondag zijn we teruggereden naar Dour en 's avonds is hij weer met me meegekomen. Het lijkt nu echt of we ons helemaal aan elkaar gegeven hebben en er voor de volle 100% voor zullen gaan.

Gisteren hebben we lekker lang uitgeslapen en 's middags samen ontbeten. Het was een dagje zoals in de boekjes. Hij ging naar de bakker, maar omdat het nationale feestdag was en hij er pas net voor de middag aankwam waren de lekkerste dingen natuurlijk al weg. Maar een gewone boterham met kaas en wat rauwkost die ik nog in de frigo had liggen smaakt als een bereiding van een topkok als hij in de buurt is. Daarna hebben we ons de ganse namiddag voor de TV gegooid en hebben we wat DVD's bekeken, About A Boy en There's Something About Mary. Zware kost ;-) Om te vermijden dat zijn moeder, die dacht dat hij nog in Dour zat, nationaal alarm zou blazen heeft hij haar dan maar gebeld en gezegd dat hij thuis zou zijn voor het avondeten. Ik heb hem maar niet gevraagd wanneer hij me aan haar zou voorstellen want ik vind alles fijn zoals het nu is en wil hem niet met domme vragen aan het twijfelen brengen. Vandaag zie ik hem niet, maar omdat ik donderdag naar Antwerpen ga hebben we afgesproken om morgenavond samen iets te gaan eten.

Ik weet niet hoe ik dit weekend zonder kleerscheuren ga doorkomen. Ik heb hem vandaag een paar keer proberen te bellen, maar ik viel eerst telkens op zijn voicemail. Na de 5de keer heeft hij dan toch opgenomen, en gezegd dat hij van de vorige oproepen niks had gemerkt door het festivallawaai en dat hij zijn gsm ondertussen niet had gecheckt op gemiste oproepen. Niet dat hij goed nieuws te vertellen had. Hij vindt me nog steeds een knappe vrouw en hij wil nog wel met me afspreken voor een toffe babbel bij een lekker glas, maar hoop op meer moet ik niet koesteren. Hij had verwacht dat hij me al eerder aan de lijn zou gehad hebben, maar heeft bewust zelf niet gebeld om geen valse verwachtingen te scheppen. Tsja...

Bloggen is moeilijker als je niet ecstatisch bent van geluk en ook niet extreem triestig. Gisteren en vandaag waren compleet normale en kleurloze dagen, doordeweekser is onmogelijk. Ik denk veel aan hem maar de gedachte trekt me niet meer de mentale dieperik in. Ik ga werken en doe normaal tegenover de collega's, ga naar de winkel, kook voor mezelf, en verwonder me erover hoe onjuist de weersvoorspellingen de dag van vandaag nog steeds zijn. Ze beloven al heel de week pakken regen. De zon komt inderdaad niet vaak door het wolkendek heen, maar het blijft gelukkig meestal droog. Daardoor krijg ik zin om een kaartje te kopen voor Dour en op goed geluk te gaan kijken of ik hem tegenkom of niet. Ik kan hem natuurlijk ook gewoon bellen. Nog tijd genoeg om hierover na te denken, 't pas donderdag.

Morgen ben ik een vrouw zonder partner in een land zonder regering. Tenzij Leterme plots nog een konijn uit zijn hoed tovert. Houdt België binnenkort niet beter op te bestaan? Wat mezelf betreft ben ik weer even in een iets positievere bui.

Net zag ik een film die me nog eens deed beseffen dat ik wel wil leven, maar niet zonder hem. One Hour Photo heette de film denk ik. Robin Williams speelt erin mee, en speelt een psychopaat die een gezin stalkt en foto's van hen neemt. Het deed me aan mezelf denken. Ik denk niet dat ik het ooit in mijn hoofd zou krijgen om hem te bespioneren of te fotograferen, maar ik maak de laatste dagen constant omwegen langs plaatsen waar ik vaak met hem ben geweest. Het AB Café kan ik wel links laten liggen de komende weken want die zijn met jaarlijks verlof. Overal waar ik samen met hem ben geweest, hoop ik een glimp van hem op te vangen, maar voorlopig heb ik hem nog nergens gezien.

Ik begin hoe langer hoe meer zin te krijgen om hem op te bellen, en om een positief verhaal te brengen. Ik heb de breuk nog niet helemaal verwerkt, maar begin te hopen dat die niet definitief is. Ik zou hem kunnen voorstellen om samen iets te doen dit weekend, maar de kans is groot dat hij naar Dour of een ander festival zal gaan. Volgens mij zal hij heel de zomer niets anders doen. Dan moet ik maar hopen dat hij daar nog niet met iemand anders zit te genieten, en dat hij me toch nog mee wil nemen.Om hem terug te winnen moet ik me misschien vooral geduldig opstellen, en hem zeker niets verwijten. Als hij tijd nodig heeft om zijn gedachten te ordenen, moet ik hem die geven. Ik moet vooral vermijden dat ik hem met ruzies en verdachtmakingen naar een ander zal drijven.

Als klein meisje droomde ik van een machine die me voor altijd met al mijn vriendinnen verbond. Ik denk dat Facebook zoiets is. Een maand geleden heb ik er een profiel aangemaakt zonder goed te weten waarom. Daarna heb ik er eigenlijk niet meer veel aandacht aan besteed. Zaterdagavond heb ik nog eens ingelogd, en ik had een hoop friend requests. Ik heb ze allemaal aanvaard, al zaten er een aantal bij van mensen waarvan ik zeker ben dat ze me eigenlijk niet zo goed kunnen uitstaan, en ik hen ook niet. Dat is het hypocriete deel van de virtuele wereld.

1 van de requests was van mijn allerbeste vriendin van de lagere en middelbare school, en daar ben ik wel heel blij mee. Later heb ik me nooit met iemand nog zo verbonden gevoeld als met haar. Ik wek veelal jaloezie op bij andere vrouwen omdat ik er meestal beter uitzie dan zijzelf. Ik heb nooit geprobeerd om een ander haar vriend in te palmen, maar blijkbaar zien ze me toch vaak als een potentiële rivale. Vanaf het ogenblik dat ik zoiets voel, doe ik ook geen enkele moeite meer om iemands vertrouwen te winnen. Met mannen is het eigenlijk juist hetzelfde. Ze pronken graag met me als jachttrofee, maar zijn stikjaloers van zodra er iemand anders naar me kijkt en ze ook maar denken dat ik daarvan geniet. Alleen de laatste was niet zo, of misschien wel, en wilde hij het niet toegeven.

Vroeger was het anders. Als kind in de lagere school speel je gewoon met de meisjes die je leuk vindt. Later heb je dan een mooie basis om op terug te vallen. Nog later verlies je elkaar door al je drukke bezigheden uit het oog. En dan is er Facebook. Gisteren waren mijn jeugdvriendin en ik toevallig op hetzelfde ogenblik online en hebben we bijna een uur zitten chatten. Volgende week zullen we elkaar zien in Antwerpen. Ze gaat naar een soort expo van 1 dag met een vriendin en ze vroeg of ik meeging. Benieuwd wat het wordt. Ik heb al eens op MySpace gekeken. Het heet Bar Jeudi, en als ik het goed begrepen heb mag een jonge artiest er 1 avond tentoonstellen. De gasten krijgen ook een hapje en een drankje en daarna kun je nog blijven feesten. Dit zal me in elk geval helpen om mijn gedachten te verzetten.

Ik ben vandaag terug gaan werken, maar echt mentaal was ik er nog helemaal niet bij. Ik heb nog zowat elke seconde van de dag zin om hem te bellen maar voorlopig kan ik me nog bedwingen. Hij heeft nog geen teken van leven gegeven, maar ik had ook niks anders verwacht.

De toekomst ziet er weer uit als een huizenhoge muur waar ik aan 180 per uur tegenaan wil knallen. Als meisje van 10 stond ik al met een zakmes, dat ik stiekem had meegenomen van op de kermis, tegen mijn keel te drukken. Het was te bot. Op mijn 12de heb ik van een potje tipp-ex genipt omdat ik had gehoord over een student die daarvan was gestorven. Ik helaas niet. Ik heb als puber verschillende keren aan het venster van mijn slaapkamerraam gestaan om me met mijn hoofd naar beneden te laten vallen. Ik was te laf om het echt te doen. Wat houdt me nu tegen? Eerder een gebrek aan durf dan een teveel aan levenslust. Jammer dat er aan een mensenleven geen aan/uit-knop zit waar je gewoon even op moet drukken om al dan niet voor altijd te verdwijnen.

Ik zit hier te wenen, en heb heel de dag nog niks anders gedaan. Ik ben weer single, wie had dat een week geleden gedacht? Afgewezen per telefoon. Mijn plan was om hem uit te nodigen bij mij en voor hem te koken gisterenavond maar het is flink anders uitgedraaid.

Je vraagt je zeker af waarom ik je nog niet gebeld heb. Dat was het eerste wat hij zei. Geen hoe is 't of dag zoetje. Direct met de deur in huis. Nu, ik vraag me inderdaad al een hele tijd af waarom hij nooit belt. Maar eigenlijk had ik het antwoord liever niet gekend. Het is helemaal nooit zijn bedoeling geweest om een relatie met me te beginnen. Toen hij me zag zitten op het terras van het AB Café heb ik hem totaal overrompeld. Hij was zo door me gefascineerd dat hij me vaker wilde zien en beter wilde leren kennen. Dat hij me gekust heeft was bijna per ongeluk, het was sterker dan hemzelf op dat ogenblik. Hij heeft een ongelofelijke crush gehad op me en heeft geprobeerd om die langer te laten duren dan bij hem de gewoonte is. Het klonk alsof ik een gadget was. Een Nintendo DS waar je 5 dagen aan een stuk 8 uur per dag mee speelt, maar die je dan in een hoekje legt en er niet meer mee speelt omdat er nog zoveel andere leuke dingen zijn. Werchter ging hem helpen om een band te scheppen tussen ons, had hij gehoopt. Het resultaat kennen we.

In ruzie maken had ik geen zin, daar zou ik hem ook echt niet mee terug hebben gewonnen. Hem zien wou ik ook niet. Dus heb ik maar snel gezegd dat ik het begreep en afgelegd. Vrienden blijven of geen vrienden blijven, dat zien we later nog wel. Ik heb op zich nog vrij goed geslapen. Niet zo vreemd nadat ik vorige nacht al heel de tijd heb wakker gelegen. Van de dokter mag ik nu tot maandag thuisblijven. Ik denk niet dat ik vaak binnen zal zitten, hoewel de hemel meestal grijs is en het elk ogenblik kan regenen. Ik ga een beetje rondlopen in 't centrum van Brussel. Een beetje ronddolen langs de plaatsen waar ik met hem in die korte tijd veel plezier heb gemaakt en hopen dat ik er een beetje vrolijker van word. 't Is dat of 't is Prozac maar dan zitten we weer in een straatje zonder einde.

Werken zit er vandaag niet in. Ik heb deze morgen naar de bureau gebeld om te zeggen dat ik niet kon komen omdat ik ziek was. De collega die de telefoon opnam klonk niet echt alsof ze me geloofde. Wat kan het me schelen? Niets. Toen ik mijn briefje ging halen zag de dokter er een beetje bezorgd uit. Hij zei me dat hij hoopte me niet te vaak terug te zien de komende weken. Ik hoop hetzelfde. Hij heeft me maar 1 dag voorgeschreven, ik had gerekend op meer.

Ik ben niet ziek, ik ben verdrietig. Ik wil niet opnieuw gek worden, en zeker niet omwille van een vent. Een minderwaardigheidscomplex, daar kun je zelf nog wat aan doen. Maar als een man niet doet wat je hoopt sta je machteloos. Ik wil hem in mijn armen houden en de nacht met hem doorbrengen, hier thuis, bij mij, maar ik weet niet waar hij op dit moment is. Ik heb gisteren op mijn tanden moeten bijten om hem niet te bellen, en het is me gelukt. Ik heb zowat de hele nacht wakker gelegen en aan hem gedacht. Ik vroeg me af of hij ondertussen droomde van mij of van zijn ex. Hem negeren is duidelijk niet de juiste manier om te reageren, want gelukkiger word ik er niet van. Hij wil liever niet dat ik hem bel terwijl hij werkt, maar vanavond neem ik mijn gsm en vraag ik of hij tot hier wil komen.

Na regen komt zonneschijn. De vraag is alleen: hoeveel regen? Ik had me de 4-daagse op het "beste festival ter wereld" wel wat anders voorgesteld. Ik ben 2 nachten wakker geworden zonder hem naast me in de tent. De 1ste nacht is hij minstens 3 uur weggebleven. In de nacht van donderdag op vrijdag werd ik rond 3 uur wakker, en zag dat er behalve ik niemand lag. Na een kwartier heb ik hem gebeld maar hij nam niet op. Ik heb proberen te slapen, maar dat is me geen seconde gelukt. Tegen 6 uur 's morgens kwam hij dan eindelijk weer de tent binnen. Eerst was ik blij hem te zien, en dacht ik dat hij verloren was gelopen. Hij had niet weinig gedronken. Meer nog, hij had zich eigenlijk lopen bezatten van 's middags tot na middernacht. En al die tenten en campings lijken sowieso zelfs voor een nuchtere geest al een beetje op elkaar, vooral 's nachts . Toen ik hem vroeg waar hij geweest was, had hij er duidelijk geen idee van dat ik zolang had wakker gelegen. Hij zei dat hij maar een kwartiertje was weggeweest, naar het toilet voor een grote boodschap. Voor de grote boodschap gebruikte hij wel andere woorden. Ik had zin om hem omver te duwen omdat ik wist dat hij loog, maar ik hield me in en vertelde hem gewoon dat dit onmogelijk waar kon zijn en dat ik dacht dat hij de weg niet meer had gevonden met zijn zatte kop. Ik zei ook dat hij zijn gemiste gesprekken maar moest nakijken als hij me niet geloofde. Dus vertelde hij dat hij een ex-vriendin was tegengekomen op de weg terug van het toilet en dat hij een paar uur met haar had zitten praten. Waarom dat bij haar tent moest gebeuren, en niet in de buurt van de onze, kon hij niet onmiddellijk uitleggen.

De volgende nacht bleef hij weer een hele tijd weg nadat hij was verdwenen zonder iets te zeggen. Ik dacht al dat ik op Temptation Island was beland in plaats van op een festival. De film van wat hij eventueel aan het doen was met zijn ex speelde zich in elk geval al voor mijn ogen af. Toen hij terugkwam kon ik mijn oren niet geloven. Hij zei me dat hij verdwaald was. Wel heel toevallig, omdat ik hem de nacht ervoor had gezegd dat ik er toen schrik voor had dat het daarom was dat hij wegbleef. De mensen in de tenten rondom ons die erin waren geslaagd te slapen ondanks het lawaai op de camping, moeten zeker wakker geworden zijn door mijn geroep en gegil. Hij bleef er eigenlijk opmerkelijk rustig bij, en beweerde bij hoog en bij laag dat hij niet naar zijn ex was geweest, maar echt de weg niet snel had teruggevonden. Wat me bijna helemaal gek maakte is dat hij het me compleet niet kwalijk nam dat dit me zo enerveerde, en hij bleef gewoon heel de tijd heel lief.

Als bij wonder heb ik hem daar niet alleen achtergelaten en zijn we voor de rest van het festival toch nog samen gebleven. Hij is niet meer vermist geweest, we hebben geen ruzie meer gemaakt, maar echt veel gelachen hebben we ook niet. Ik heb niet de indruk dat hij klaar is voor een echte relatie, maar dat hij me dat niet durft te zeggen. Wil hij wat er is tussen ons gewoon laten uitdoven? Doet hij gewoon alsof zijn neus bloedt en wacht hij tot ik er een einde aan maak? Ik heb zin om hem te bellen maar ik durf niet. In gedachten rinkelt mijn gsm de hele tijd, maar blijkbaar vindt hij het al 2 dagen niet nodig om iets van zich te laten horen. Dat is de grote paradox: als we samen zijn is hij de liefste kerel van heel de wereld, en als we mekaar niet zien voel ik me vaak als een verwaarloosd huisdier dat achter een deur zit te wachten op haar baasje.

Wat die regen en die zonneschijn betreft: het weerbericht is verre van rooskleurig. Dit lijkt wel de natste maand juli ooit te worden. Hopelijk zijn al die voorspelde druppels geen metaforen voor tranen. Ik heb veel meer zin in een verkwikkende douche dan in een tranenbad, al zit ik nu veel dichter bij dat laatste. Nu moet ik verderwerken want als iemand van mijn collega's in de mot heeft dat ik dit zit te schrijven gaat iedereen er zich mee bemoeien, en dat is zeker niet de bedoeling.

Het huilen staat me nader dan het lachen. Vorige week wilde hij me eerst niet zien en dan wel. Op Werchter heb ik eigenlijk op geen enkel moment goed geweten wat ik aan hem had. Als hij bij mij was, was hij altijd heel lief. Maar hij is af en toe spoorloos verdwenen en ik weet echt niet wat ik ervan moet denken. Ik denk dat hij me niet wil kwetsen, maar zeker ook geen echte relatie wil. Misschien vind ik morgen de juiste woorden om precies te omschrijven wat er in me omgaat. Nu ben ik vooral heel moe en verdrietig en wil ik heel veel slapen. Vandaag had ik nog verlof, morgen moet ik weer werken, en ik moet er een beetje als een mens uitzien. En de moed vinden om hem te bellen en te vragen hoe hij de dingen juist ziet tussen ons.

Vandaag ben ik weer een eenzame jongedame. Ik heb net mijn spullen voor Werchter bij elkaar gezocht. 't Was moeilijk kiezen. De weermakers wisten niet echt wat ze wilden de voorbije dagen. Eergisteren voorspelden ze op weather.com nog 4 dagen vol regen, nu zijn de vooruitzichten weer veel beter. Alleen morgen lijkt het nog aardig wat te zullen gieten. Voor de rest heb ik toch vooral kleren ingepakt die op droog weer gericht zijn. In 't ergste geval rij ik eens een keertje over en weer naar hier om voor een verse verpakking voor mezelf te zorgen.

Samen slapen. Daar heb ik vandaag al veel aan gedacht. 't Is toch wel een beetje vreemd dat het er op onze leeftijd nu nog niet van gekomen is. Op dat vlak lijkt hij echt niet op de stereotype man die elke gelegenheid te baat zou nemen om zijn prooi te bespringen. In Werchter zal het er waarschijnlijk toch wel van komen. Ik vind het wel een grappig idee, voor het eerst met mekaar naar bed gaan in een tent zonder bed.

Liefde is blind. In plaats van te ijsberen heb ik hem toch maar zelf gebeld gisterenavond, vrij snel nadat ik op de blog had geschreven, en zijn we iets gaan eten in het centrum van Brussel. Een carrière als actrice zal er nooit inzitten voor mij, want hij merkte onmiddellijk dat er iets op mijn lever lag. Ik heb hem dan maar op de man af gevraagd waarom hij me niet wilde zien zondag. Hij herhaalde een beetje geïrriteerd dat hij gewoon te moe was, en dat er echt niets anders was. Het was vreemd om hem voor het eerst niet te zien lachen, het sterkte me nog in mijn idee dat er echt iets niet juist was.

Daarna heeft hij me toch onrechtstreeks gerustgesteld. Ik zei hem dat ik vandaag na het werk wilde gaan shoppen om te zien wat er zoal te oogsten viel in de solden. Hij stelde zelf voor om mee te gaan, en dat vond ik natuurlijk een goed idee. We zijn deze namiddag allebei iets vroeger vertrokken op ons werk, en tegen 4 uur waren we in de Nieuwstraat. Behalve elk een jeans in de Zara hebben we niets gekocht. Shoppen in de mensenmassa bleek toch niet echt zijn hobby te zijn, al vond ik dat het nog meeviel qua drukte. Ik kan morgen of volgende week nog weleens alleen teruggaan.

Hij stelde voor om na het winkelen in Vilvoorde Fajita's te gaan eten. Hij kent er een fleurig Mexicaans restaurantje, maar hij zei er wel bij dat het bijna altijd vol zit. De kans dat we nog iets anders moesten zoeken was dus groot. En inderdaad, we zijn moeten uitwijken naar ergens anders. Niet omdat de Caramba vol zat, maar omdat die gesloten was, zoals steeds op dinsdag trouwens. Hij weet ze wel te vinden, de restaurantjes, maar nooit op het juiste moment. We zijn dan maar op een terrasje een pizza gaan eten. Het was één van de eerste dagen van het jaar met echt terrasjesweer, en dan maakt het niet echt uit of je een delicatesse eet of een middelmatige snelle hap. Om af te sluiten hebben we op de Grote Markt van Vilvoorde nog een vrij plekje gevonden op een terras om nog een paar glaasjes te gaan drinken. Hij wijn, ik cola light, als Bob val ik in elk geval steeds goed in de smaak. Ik wist trouwens niet dat er in Vilvoorde zoveel Spanjaarden wonen. Zelfs de grootste voetballeek kon er niet anders dan opmerken dat Spanje net het EK heeft gewonnen.

Nu ga ik slapen. Morgen zullen we mekaar weer niet zien, maar donderdag vertrekken we naar Werchter. Ik heb me toch maar laten overhalen om te kamperen. Hij heeft me er zo hard van overtuigd dat hij ging zorgen voor de tent en al de rest, en dat ik 4 dagen lang aan niets anders moet denken dan te genieten en me in de watten te laten leggen. Benieuwd of dat daar gaat lukken in de modder.

Nu zal ik toch even therapeutisch moeten schrijven tegen wil en dank. Niet lang nadat ik gisteren het vorige berichtje gepost had, belde hij inderdaad, zoals beloofd. Ik zei hem dat ik zo naar dat telefoontje had uitgekeken en dat ik haast niet kon wachten om hem te zien die avond. Hij zei me dat hij dat wel fijn vond, maar te moe was om nog van thuis weg te gaan. Hij woont nog bij zijn moeder, en wou niet dat zij al iets wist over ons, dus kon ik ook niet gewoon naar hem toe. Volgens hem. Waarom niet eigenlijk? Is er nooit een gewone vriendin van hem over de vloer geweest zonder dat er meer moest zijn? Kort samengevat heb ik hier dus heel de avond alleen gezeten gisteren omdat hij me niet wilde zien. Zo zei hij het niet, maar het was me wel heel duidelijk. Toen ik had afgelegd bedacht ik me dat we het niet eens hebben gehad over wanneer we mekaar wel zouden zien.

Is er op Graspop iets gebeurd dat ik niet mag weten? Ik weet niet of ik nog zin heb om mee te gaan naar Werchter,al heb ik hem dat maar niet gezegd aan de telefoon. Meer heb ik eigenlijk niet te vertellen vandaag want ik ben helemaal niet in de stemming. Zie ik hem straks of niet? Ik weet het niet, hij moet maar bellen als hij zin heeft om iets af te spreken. Ik heb in elk geval nog niets in huis om te eten vanavond, maar ik kan ook alleen ergens naartoe voor een hapje.

Zondagmiddag, spitter spatter spetter. Kinderen Voor Kinderen. Uren en uren naar geluisterd vroeger. Het liedje ging over de verveling van een dag waarop er voor de rest niet veel te beleven valt. Ik probeer de mijne een beetje op te fleuren door wat te schrijven, want gisteren is het er al niet van gekomen. Ik had nochtans nieuws dat ik van de daken wilde schreeuwen.


Zoals je weet hadden we vrijdagavond weer afgesproken, en ging ik een verrassing krijgen. Ik had gedacht aan iets romantisch. Dat hij een leuk restaurantje zou uitkiezen of zo. Of dat hij bloemen ging bijhebben. De clichés, weet je wel. Maar meneer zei zomaar even dat hij een combiticket voor Rock Werchter voor me heeft. En voor hem ook natuurlijk. Hij heeft eigenlijk redelijk lang op me moeten inpraten voor ik het aanvaard heb. Zo'n duur kado. Pas toen hij me helemaal had kunnen overtuigen dat hij beide tickets echt wel volledig gratis krijgt via zijn werk bij een platenfirma heb ik toegezegd om mee te gaan. Ik haat kamperen, maar 't is wel een mooie gelegenheid om een paar dagen lang heel veel bij hem te zijn. En misschien kan ik hem nog wel ompraten en hem vragen om elke dag over en weer te rijden. Voor de afstand moeten we het al niet laten.


We zijn iets gaan eten vrijdagavond en het heeft heel wat voeten in de aarde gehad eer we iets vonden. Hij kent een goede pub in Aalst waar je lekker kunt eten en nooit moet reserveren, zelfs niet in het weekend. Mooi mis deze keer. Na heel wat zoeken zijn we dan uiteindelijk in een lounge café restaurant terechtgekomen. Hij moest ermee lachen dat ik de muziek weer slecht vond. Hij is er zelf ook geen fan van, maar probeert er zoals gewoonlijk weer van te genieten, terwijl ik me eraan erger. Hij heeft wel een punt, met een lang gezicht wordt het leven niet mooier.


Het plan was om daarna naar Hindu Nights te gaan, een feestje in Gent in een club, maar met indie in plaats van house. Helaas was het volledig uitverkocht toen we er rond middernacht aankwamen. Dan zijn we maar iets gaan drinken in de Kinky Star op de Vlasmarkt. Ik was Bob en heb het dus braaf bij Cola Lightjes gehouden na de wijn bij het eten. Toen ik hem tegen iets voor 3 thuis afzette had ik eigenlijk nog geen zin om afscheid te nemen. Ik had schrik om sletterig over te komen als ik hem meevroeg naar hier. Werchter is natuurlijk niet lang meer, dan slapen we sowieso samen.

Gisteren heb ik hem niet gezien omdat hij met vrienden had afgesproken om naar Graspop te gaan, en heb ik behalve shoppen, kniezen, rondslenteren, nietsnutten en veel aan hem denken ook niets noemenswaardigs gedaan. Ik was wel blij toen hij me belde om te zeggen dat hij eigenlijk liever bij mij wilde zijn. Belofte maakt schuld natuurlijk, dus hij kon zijn vrienden moeilijk plots zeggen dat hij niet meeging. Maar zo'n Cavalera Conspiracy vindt hij toch ook wel te hard. Hij heeft er wel weer veel gelachen. Met de Kiss-fans bijvoorbeeld die een hele dag in de zon lopen met hun schmink zonder dat die uitloopt. Of met een jongetje van ongeveer 10 jaar in zwarte metal outfit, gevolgd door zijn zeer corpulente moeder (of grootmoeder?) die er een meter achterliep, volledig in het licht- tot felblauw gekleed. Die had vast een zéééér goed rapport.

Straks gaat hij normaal gezien bellen om iets af te spreken voor vanavond. Moet ik je nog vertellen dat ik ongeduldig zit te wachten?

Een beetje verrast het mezelf dat ik hier zit schrijven. Ik heb al vele tegenslagen moeten verwerken. Ik heb er echt van afgezien. Vaak gedacht dat mijn leven geen zin meer had. Het was waarschijnlijk ook zo, al heb ik me er telkens opnieuw door dokters en andere mensen van laten overtuigen dat ik op zoek moest naar mooie dingen. En dat ik mijn problemen van me af moest schrijven. Dat ik mijn zorgen op papier moest zetten en ze verbranden. Het zou bevrijdend werken. Maar ik heb het dus nooit geprobeerd. Nu het goed gaat met me, wil ik wel naar woorden zoeken om te proberen deze gevoelens voor altijd vast te leggen.

Waarom gaat het nu dan zo goed? Ik ben verliefd. Sinds gisterenavond. 's Namiddags zat ik op het terras van het AB Café een Cola Light te drinken toen hij vroeg of hij erbij mocht komen. Hij haalde wat te drinken voor ons 2 en we begonnen te babbelen. Eerst over zijn job. Daarna over de mensen die op straat passeerden. Je merkte onmiddellijk dat we de dingen allebei op een erg verschillende manier observeren, en toch klikte het. Hij zag allemaal mooie mensen met prachtige kleren en probeerde me te doen zien wat hem allemaal aansprak. Ik weet van mezelf dat ik eigenlijk te negatief ben. Mij vallen vooral de lelijke schoenen, de afgrijselijke handtassen en de lachwekkende kapsels op. Door mijn kritische kijk kwamen we bij mijn problemen van vroeger terecht. In plaats van snel met een smoesje van me weg te vluchten, was hij heel begrijpend en hebben we een heel lang en erg serieus gesprek gehad.

Toen het gesprek te zwaar begon te worden heeft hij het met een grapje over een andere boeg gegooid en hebben we nog heel wat afgelachen met de verschillen tussen ons. Tegen half 7 moest hij er dan toch vandoor. Maar in plaats van echt te vertrekken, keek hij me heel lief in de ogen en gaf hij me plots een kus. We zijn nog meer dan een uur blijven zitten, en hebben we afgesproken om mekaar vanavond terug te zien. Hij ging zelfs een verrassing voor me meebrengen, heeft hij gezegd.