Morgen ben ik een vrouw zonder partner in een land zonder regering. Tenzij Leterme plots nog een konijn uit zijn hoed tovert. Houdt België binnenkort niet beter op te bestaan? Wat mezelf betreft ben ik weer even in een iets positievere bui.

Net zag ik een film die me nog eens deed beseffen dat ik wel wil leven, maar niet zonder hem. One Hour Photo heette de film denk ik. Robin Williams speelt erin mee, en speelt een psychopaat die een gezin stalkt en foto's van hen neemt. Het deed me aan mezelf denken. Ik denk niet dat ik het ooit in mijn hoofd zou krijgen om hem te bespioneren of te fotograferen, maar ik maak de laatste dagen constant omwegen langs plaatsen waar ik vaak met hem ben geweest. Het AB Café kan ik wel links laten liggen de komende weken want die zijn met jaarlijks verlof. Overal waar ik samen met hem ben geweest, hoop ik een glimp van hem op te vangen, maar voorlopig heb ik hem nog nergens gezien.

Ik begin hoe langer hoe meer zin te krijgen om hem op te bellen, en om een positief verhaal te brengen. Ik heb de breuk nog niet helemaal verwerkt, maar begin te hopen dat die niet definitief is. Ik zou hem kunnen voorstellen om samen iets te doen dit weekend, maar de kans is groot dat hij naar Dour of een ander festival zal gaan. Volgens mij zal hij heel de zomer niets anders doen. Dan moet ik maar hopen dat hij daar nog niet met iemand anders zit te genieten, en dat hij me toch nog mee wil nemen.Om hem terug te winnen moet ik me misschien vooral geduldig opstellen, en hem zeker niets verwijten. Als hij tijd nodig heeft om zijn gedachten te ordenen, moet ik hem die geven. Ik moet vooral vermijden dat ik hem met ruzies en verdachtmakingen naar een ander zal drijven.