maandag 30 juni 2008

Nu zal ik toch even therapeutisch moeten schrijven tegen wil en dank. Niet lang nadat ik gisteren het vorige berichtje gepost had, belde hij inderdaad, zoals beloofd. Ik zei hem dat ik zo naar dat telefoontje had uitgekeken en dat ik haast niet kon wachten om hem te zien die avond. Hij zei me dat hij dat wel fijn vond, maar te moe was om nog van thuis weg te gaan. Hij woont nog bij zijn moeder, en wou niet dat zij al iets wist over ons, dus kon ik ook niet gewoon naar hem toe. Volgens hem. Waarom niet eigenlijk? Is er nooit een gewone vriendin van hem over de vloer geweest zonder dat er meer moest zijn? Kort samengevat heb ik hier dus heel de avond alleen gezeten gisteren omdat hij me niet wilde zien. Zo zei hij het niet, maar het was me wel heel duidelijk. Toen ik had afgelegd bedacht ik me dat we het niet eens hebben gehad over wanneer we mekaar wel zouden zien.

Is er op Graspop iets gebeurd dat ik niet mag weten? Ik weet niet of ik nog zin heb om mee te gaan naar Werchter,al heb ik hem dat maar niet gezegd aan de telefoon. Meer heb ik eigenlijk niet te vertellen vandaag want ik ben helemaal niet in de stemming. Zie ik hem straks of niet? Ik weet het niet, hij moet maar bellen als hij zin heeft om iets af te spreken. Ik heb in elk geval nog niets in huis om te eten vanavond, maar ik kan ook alleen ergens naartoe voor een hapje.

zondag 29 juni 2008

Zondagmiddag, spitter spatter spetter. Kinderen Voor Kinderen. Uren en uren naar geluisterd vroeger. Het liedje ging over de verveling van een dag waarop er voor de rest niet veel te beleven valt. Ik probeer de mijne een beetje op te fleuren door wat te schrijven, want gisteren is het er al niet van gekomen. Ik had nochtans nieuws dat ik van de daken wilde schreeuwen.


Zoals je weet hadden we vrijdagavond weer afgesproken, en ging ik een verrassing krijgen. Ik had gedacht aan iets romantisch. Dat hij een leuk restaurantje zou uitkiezen of zo. Of dat hij bloemen ging bijhebben. De clichés, weet je wel. Maar meneer zei zomaar even dat hij een combiticket voor Rock Werchter voor me heeft. En voor hem ook natuurlijk. Hij heeft eigenlijk redelijk lang op me moeten inpraten voor ik het aanvaard heb. Zo'n duur kado. Pas toen hij me helemaal had kunnen overtuigen dat hij beide tickets echt wel volledig gratis krijgt via zijn werk bij een platenfirma heb ik toegezegd om mee te gaan. Ik haat kamperen, maar 't is wel een mooie gelegenheid om een paar dagen lang heel veel bij hem te zijn. En misschien kan ik hem nog wel ompraten en hem vragen om elke dag over en weer te rijden. Voor de afstand moeten we het al niet laten.


We zijn iets gaan eten vrijdagavond en het heeft heel wat voeten in de aarde gehad eer we iets vonden. Hij kent een goede pub in Aalst waar je lekker kunt eten en nooit moet reserveren, zelfs niet in het weekend. Mooi mis deze keer. Na heel wat zoeken zijn we dan uiteindelijk in een lounge café restaurant terechtgekomen. Hij moest ermee lachen dat ik de muziek weer slecht vond. Hij is er zelf ook geen fan van, maar probeert er zoals gewoonlijk weer van te genieten, terwijl ik me eraan erger. Hij heeft wel een punt, met een lang gezicht wordt het leven niet mooier.


Het plan was om daarna naar Hindu Nights te gaan, een feestje in Gent in een club, maar met indie in plaats van house. Helaas was het volledig uitverkocht toen we er rond middernacht aankwamen. Dan zijn we maar iets gaan drinken in de Kinky Star op de Vlasmarkt. Ik was Bob en heb het dus braaf bij Cola Lightjes gehouden na de wijn bij het eten. Toen ik hem tegen iets voor 3 thuis afzette had ik eigenlijk nog geen zin om afscheid te nemen. Ik had schrik om sletterig over te komen als ik hem meevroeg naar hier. Werchter is natuurlijk niet lang meer, dan slapen we sowieso samen.

Gisteren heb ik hem niet gezien omdat hij met vrienden had afgesproken om naar Graspop te gaan, en heb ik behalve shoppen, kniezen, rondslenteren, nietsnutten en veel aan hem denken ook niets noemenswaardigs gedaan. Ik was wel blij toen hij me belde om te zeggen dat hij eigenlijk liever bij mij wilde zijn. Belofte maakt schuld natuurlijk, dus hij kon zijn vrienden moeilijk plots zeggen dat hij niet meeging. Maar zo'n Cavalera Conspiracy vindt hij toch ook wel te hard. Hij heeft er wel weer veel gelachen. Met de Kiss-fans bijvoorbeeld die een hele dag in de zon lopen met hun schmink zonder dat die uitloopt. Of met een jongetje van ongeveer 10 jaar in zwarte metal outfit, gevolgd door zijn zeer corpulente moeder (of grootmoeder?) die er een meter achterliep, volledig in het licht- tot felblauw gekleed. Die had vast een zéééér goed rapport.

Straks gaat hij normaal gezien bellen om iets af te spreken voor vanavond. Moet ik je nog vertellen dat ik ongeduldig zit te wachten?

vrijdag 27 juni 2008

Een beetje verrast het mezelf dat ik hier zit schrijven. Ik heb al vele tegenslagen moeten verwerken. Ik heb er echt van afgezien. Vaak gedacht dat mijn leven geen zin meer had. Het was waarschijnlijk ook zo, al heb ik me er telkens opnieuw door dokters en andere mensen van laten overtuigen dat ik op zoek moest naar mooie dingen. En dat ik mijn problemen van me af moest schrijven. Dat ik mijn zorgen op papier moest zetten en ze verbranden. Het zou bevrijdend werken. Maar ik heb het dus nooit geprobeerd. Nu het goed gaat met me, wil ik wel naar woorden zoeken om te proberen deze gevoelens voor altijd vast te leggen.

Waarom gaat het nu dan zo goed? Ik ben verliefd. Sinds gisterenavond. 's Namiddags zat ik op het terras van het AB Café een Cola Light te drinken toen hij vroeg of hij erbij mocht komen. Hij haalde wat te drinken voor ons 2 en we begonnen te babbelen. Eerst over zijn job. Daarna over de mensen die op straat passeerden. Je merkte onmiddellijk dat we de dingen allebei op een erg verschillende manier observeren, en toch klikte het. Hij zag allemaal mooie mensen met prachtige kleren en probeerde me te doen zien wat hem allemaal aansprak. Ik weet van mezelf dat ik eigenlijk te negatief ben. Mij vallen vooral de lelijke schoenen, de afgrijselijke handtassen en de lachwekkende kapsels op. Door mijn kritische kijk kwamen we bij mijn problemen van vroeger terecht. In plaats van snel met een smoesje van me weg te vluchten, was hij heel begrijpend en hebben we een heel lang en erg serieus gesprek gehad.

Toen het gesprek te zwaar begon te worden heeft hij het met een grapje over een andere boeg gegooid en hebben we nog heel wat afgelachen met de verschillen tussen ons. Tegen half 7 moest hij er dan toch vandoor. Maar in plaats van echt te vertrekken, keek hij me heel lief in de ogen en gaf hij me plots een kus. We zijn nog meer dan een uur blijven zitten, en hebben we afgesproken om mekaar vanavond terug te zien. Hij ging zelfs een verrassing voor me meebrengen, heeft hij gezegd.