Wie me een beetje kent weet dat ik hem niet echt zo maar uit mijn gedachten zou zetten zonder hem met de waarheid te confronteren. Ik kan proberen te vechten tegen mijn drang om iets te doen tegen beter weten in, maar ik slaag er toch nooit in me tegen mezelf te beschermen. Mijn karakter drijft me uiteindelijk altijd terug naar wat ik, meestal hopeloos, nastreef. Beseffende dat hij zijn gsm waarschijnlijk toch niet zou beantwoorden, heb ik me zondag in zijn straat geparkeerd in de hoop een glimp van hem op te vangen en hem bij de kraag te vatten. Ik heb er gestaan van 1 uur 's middags tot bijna 7 uur 's avonds. Omdat ik hem nog altijd niet gezien had, en vooral omdat ik honger begon te krijgen en heel erg naar het toilet moest, heb ik mijn plan maar afgeblazen. Bij hem aanbellen wilde ik niet. Zijn moeder erbij betrekken heeft geen zin. Uiteindelijk kiest een vrouw toch zo goed als altijd partij voor zoonlief. Dat zou ik vermoedelijk zelf ook doen als ik kinderen had. Die wil ik wel, maar of en met wie die er ooit komen valt hoe langer hoe meer te betwijfelen.

Gisteren aan zijn werk had ik wel prijs. Ik weet dat hij niet steeds op hetzelfde uur naar buiten komt. Meestal verlaat hij het gebouw ergens tussen 5 en 6. Het is niet altijd gemakkelijk om daar in de buurt te parkeren, dus heb ik ervoor gezorgd dat ik er al was om 4 uur. Ik heb heel lang blokjes moeten rijden, maar tegen half 5 had ik dan toch een parkeerplaats niet te dichtbij en ook niet te veraf. Het was natuurlijk ook niet de bedoeling dat hij mijn auto te snel zou spotten. Goed dat ik er al zo vroeg was, want om kwart voor 5 kwam hij al naar buiten. Niet alleen, maar met zijn nieuwe collega, die ook al op het concert van CO.ntradiction was. Het moet echt een tof meisje zijn, want ze hadden weer ongelofelijk veel plezier.

Ik ben uitgestapt en naar het koppel gewandeld. Ik schrik al niet meer op van een verrassing meer of minder, en het ogenblik waarop hij me zag had er nog eentje voor me in petto. Hij begon te wenen als een klein kind. Dat was het laatste wat ik van hem verwacht had. Ik was voorbereid op een pokerface, op leugens, op een uitleg, op verwijten dat ik te achterdochtig was, maar niet op een zondvloed van tranen. Gêne maakte zich meester van mij en zijn vriendinnetje. Gelukkig had ze snel door dat ze op dat ogenblik in de gegeven situatie niet veel toegevoegde waarde had, groette ons vluchtig en ging beschaamd weg. Zonder woorden, maar nog steeds snikkend, kwam hij mee naar mijn auto.

Een paar minuten later pas slaagde hij erin om sorry te zeggen en vroeg hij me of hij die avond bij mij mocht blijven. We zijn beginnen praten en praten en praten, uren en uren en uren. De Thai die we gingen bestellen zijn we helemaal vergeten tot 10 uur 's avonds. Ons gesprek was zo intens dat zelfs de glazen die we ons hadden ingeschonken toen we waren aangekomen er een hele tijd later nog zo goed als onaangeroerd bij stonden. Het luchtte hem duidelijk op om zijn hart op deze manier uit te storten. Door zijn tranen eerder op de dag was de macho in hem nu wel helemaal dood en begraven, en kon hij zijn ware gezicht laten zien. Eigenlijk is hij een hele lieve jongen, die al als puber is bedrogen door wat toen de vrouw van zijn dromen was. Daardoor is hij er nooit meer in geslaagd om een deftige relatie met iemand op te bouwen.

Hij begrijpt hoe ik me nu voel, en wil er alles aan doen om me gelukkig te maken. Tegelijkertijd snapt hij ook best dat ik veel tijd zal nodig hebben om alles van de laatste weken te verwerken. Als ik hem verlaat, heeft hij er alle begrip voor, maar als ik denk dat hij me niet graag ziet heb ik het verkeerd voor. Door hem niet te geloven kom ik natuurlijk geen stap verder, maar de angst die ik voel om hem weer met een ander te zien is minstens even groot dan het geloof in zijn ware liefde voor mij. Tegen middernacht heb ik hem naar huis gebracht. Straks ga ik hem weer afhalen van zijn werk, maar ditmaal is hij er wel van op de hoogte.