Mijn leven lijkt op een Temptation Island waarin ik afwisselend flirt met voorspoed en ongeluk. Neem ik hem helemaal terug en genieten we tot in de eeuwen der eeuwen als prinsen en prinsessen uit sprookjes? Laat ik misschien heel mijn leven lang met mij sollen en zwicht ik steeds weer voor zijn mooie woorden? Heeft het zin om hem tegemoet te komen als ik hem niet kan vertrouwen? Doe ik er mezelf een plezier mee met hem nu af te wijzen terwijl ik weet dat ik voor de rest van mijn dagen naar hem zal verlangen? Of maak ik er een einde aan door hem te straffen voor zijn wispelturigheid en verlos ik mezelf dan ook uit mijn lijden? Ondanks al deze vragen, die ik me zowat elk uur stel, leken gisteren en vandaag zowaar de normaalste dagen van heel mijn leven. Wat mij betreft mag het van nu af aan alleen nog maar beter gaan. Het geluk lacht me toe. Al wat ik hoop is dat het niet cynisch is.