vrijdag 22 augustus 2008

Mijn beste vriendin van vroeger vroeg me gisteren aan de telefoon of ik geen zin had om mee te gaan naar een jazzy concert in een kleine club. Ze zei me dat de groep die optrad CO.ntradiction heette. Hun muziek klonk best goed op MySpace. Na de knappe expo van kathleen Steegmans in Antwerpen waar ze me een tijdje geleden mee naartoe had gevraagd, vond ik het een uitstekend idee om ook hier sowieso op haar smaak te vertrouwen. We spraken af om tegen zessen te gaan aperitieven en voor het optreden nog ergens een snelle hap te gaan eten. Natuurlijk hebben we het heel veel over mijn dramatische liefdesleven gehad.

Volgens mijn vriendin speelt hij serieus met mijn voeten en maakt hij misbruik van mijn gevoelens. Het zou haar, net als mij, niet verwonderen als hij zijn ex vaker ziet dan hij wil doen uitschijnen. Ze raadde me aan om hem toch eens te confronteren met wat ik gezien heb op de camping, want zolang hij dat niet weet is het totaal onmogelijk om er gelijk welke conversatie over te voeren. Daarna bleek nog maar eens hoe klein de wereld soms kan zijn. Toen we bijna bij de club waren aangekomen naderde er nog een groepje van vier mensen de ingang. Plots zag ik dat hij het was, samen met de mensen waarmee we naar Frankrijk waren geweest en een jongedame die ik niet kende, en die hij voorstelde als een collega. Hij deed alsof hij heel blij was me te zien, en we gingen hand in hand naar binnen.

Ik zou het helemaal geapprecieerd hebben als hij ook af en toe tegen me had gepraat, maar het gezelschap van zijn collega was blijkbaar beter. Hij kleefde heel de tijd aan haar, zogezegd omdat ze behalve hem niemand anders kende. Me amuseren lukte me absoluut niet, om het zacht uit te drukken. Ik ergerde me elke minuut een beetje meer. Ik kreeg ook almaar meer de indruk dat hij zijn collega niet alleen had meegevraagd om de sfeer op de werkvloer te verbeteren, want een verliefd koppel pubers giechelt minder dan die twee deden. Daarna ben ik wel geschrokken van mezelf. Op een gegeven ogenblik kreeg ik het zo hard op mijn zenuwen dat ik ben rechtgestaan, mijn drankje over hem heb uitgegoten en naar buiten ben gelopen. Mijn vriendin, die me even later volgde, zei dat hij wel verrast opkeek, maar dat hij er zijn plezier niet door liet bederven.

Zo zijn we nu in een situatie aanbeland waarin ik hem wel moet uitleggen waarom ik zo gefrustreerd reageerde. Hopelijk wil hij me nog zien, want zelfs als het nooit meer wat zal worden tussen ons, is dit niet de manier waarop ik afscheid wil nemen. Liefst van al wil ik hem vanavond nog zien. Hij heeft niet graag dat ik hem bel op het werk, maar deze namiddag ga ik toch even zondigen tegen die regel en zien of hij vanavond nog vrij is.

Geen opmerkingen: