Lang leve de besluiteloosheid. De tegenzin om een nachtje meer in een tent te slapen heeft het gehaald van de zin om langer bij hem te zijn. Toch tenminste tot hij vertrokken was. Nu zit ik hier nog maar een kwartier alleen en ik vraag me al af of ik niet toch beter met hem was meegegaan. Hij maakte er geen probleem van om alleen richting Kiewit te vertrekken per trein, met tent en baggage. Hij zei dat hij daar sowieso wel bekenden tegen het lijf zou lopen, en dat hij het wel goed vond dat ik pas een dagje later met de auto kwam. Nu mis ik hem al, en zit ik mezelf af te vragen of het werkelijk zo erg is om 3 nachten zonder luxe te slapen in plaats van 2. Voor zaterdag hadden we sowieso al afgesproken om na het laatste concert in te pakken en naar huis te rijden. Het zou me niet verwonderen als ik binnen een uur toch nog besluit om wat spullen bij elkaar te zoeken en naar Limburg te rijden.