zondag 31 augustus 2008

De wereld is ondoorgrondelijk, op een manier die mijn meest buitenissige verbeelding overtreft. Gisteren was ik een beetje aan het rondneuzen op de MySpace van CO.ntradiction. Plots merkte ik dat Ineke, de zangeres van de groep, Kathleen Steegmans goed blijkt te kennen. Ze werken samen aan een project voor Popfolio. Ineke heeft een volledig team rond zich verzameld, en Kathleen zal instaan voor het artwork. Die Ineke weet in elk geval wel met wie ze zich moet omringen. Ik schreef eerder al hoezeer ik onder de indruk was van Kathleen haar werk, nadat ik haar tentoonstelling in Antwerpen had bezocht. De andere mensen die rond CO.ntradiction werken lijken even getalenteerd als Kathlena, zoals ze heet op MySpace.

Kevin Hoed, bijvoorbeeld, zal blijkbaar een video maken voor CO.ntradiction . Als ik een paar van zijn filmpjes bekijk, ben ik stevig onder de indruk. Afgaande op de video's op zijn MySpace zou ik nooit durven garanderen dat deze kerel maar 23 is. Nu je het zegt, die avond toen ik zo kwaad ben weggelopen stond er daar een jonge gast te filmen. Het zou me niet verbazen als dat Kevin was. Hopelijk heeft hij ons tafeltje niet op beeld vastgelegd.

Barbara Peremans - mijn spellchecker suggereert hier Peresap, vind ik wel grappig - zit ook in Ineke haar team, en ze lijkt verdacht veel op een fotografe die foto's stond te maken van het concert. Ze woont niet ver van mij, denk ik, want haar gezicht kwam me toen al bekend voor. Ze gebruikt op MySpace en op haar eigen website 50ft_queenie als pseudoniem. Als ik naar haar foto's kijk ben ik onder de indruk van haar veelzijdigheid. Kleur of zwart/wit, muziek of wat anders, live of geposeerd, metal of americana, ze kan het allemaal. Zelfs modefoto's maakt ze, en bij elke categorie lijkt het alsof net dit uitgerekend haar specialiteit is. Een goede keuze van Ineke om Barbara in haar team op te nemen.

Ineke heeft het ook over een zekere Marc Vonstein. Zijn gezicht zegt me niets, ik denk niet dat ik hem ooit al ben tegengekomen. Concertfotografie lijkt me niet echt zijn ding. Op zijn website komt muziek eigenlijk zo goed als niet aan bod. Toch ben ik onder de indruk van wat hij laat zien. Als ik hem was, zou ik mezelf een tovenaar noemen in plaats van een fotograaf. Kijken naar zijn werk is echt genieten. Goed gezien van Ineke om er iemand bij te betrekken die niet dagelijks met muziek in contact komt. Marc kan in elk geval een pak troefkaarten voorleggen. Hij heeft bijvoorbeeld al gewerkt voor MF Girbaud, een grote naam uit de Franse haute couture. Als CO.ntradiction voor Popfolio ook foto's wil die naast het podium gemaakt zijn, denk ik dat Marc garant staat voor een prachtig resultaat.

Tot slot zit er ook een schrijver in het team rond Ineke en haar muziek, een zekere Bart Somers. Hij heeft een eigen blog waar hij elke dag zijn bezoekers op de hoogte houdt over nieuwe CD's, concerten en ander muzieknieuws. Ik heb hem een mailtje gestuurd om te vragen wat hij precies voor CO.ntradiction doet, en ik kreeg het volgende antwoord: "Bedankt voor je mailtje en de interesse. De precieze details kan ik je niet samenvatten in een paar regels. Ik moet wel zeggen dat er ontzettend veel gelijkenissen zijn tussen jouw blog en het verhaal en de sfeer van het project van CO.ntradiction. Heb jij er een idee van hoe dat komt?".

Dat maakt het allemaal nog vreemder, en zet alle déjà-vu-gevoelens van de laatste dagen nog wat meer in de verf. Als ik mijn blog terug begin te lezen vanaf het begin, moet ik toegeven dat ik best een personage zou kunnen zijn uit een verhaal van Ineke. Wat vinden jullie? Ben ik zelf een illusie, of heb ik teveel fantasie?

donderdag 28 augustus 2008

Mijn leven lijkt op een Temptation Island waarin ik afwisselend flirt met voorspoed en ongeluk. Neem ik hem helemaal terug en genieten we tot in de eeuwen der eeuwen als prinsen en prinsessen uit sprookjes? Laat ik misschien heel mijn leven lang met mij sollen en zwicht ik steeds weer voor zijn mooie woorden? Heeft het zin om hem tegemoet te komen als ik hem niet kan vertrouwen? Doe ik er mezelf een plezier mee met hem nu af te wijzen terwijl ik weet dat ik voor de rest van mijn dagen naar hem zal verlangen? Of maak ik er een einde aan door hem te straffen voor zijn wispelturigheid en verlos ik mezelf dan ook uit mijn lijden? Ondanks al deze vragen, die ik me zowat elk uur stel, leken gisteren en vandaag zowaar de normaalste dagen van heel mijn leven. Wat mij betreft mag het van nu af aan alleen nog maar beter gaan. Het geluk lacht me toe. Al wat ik hoop is dat het niet cynisch is.

dinsdag 26 augustus 2008

Wie me een beetje kent weet dat ik hem niet echt zo maar uit mijn gedachten zou zetten zonder hem met de waarheid te confronteren. Ik kan proberen te vechten tegen mijn drang om iets te doen tegen beter weten in, maar ik slaag er toch nooit in me tegen mezelf te beschermen. Mijn karakter drijft me uiteindelijk altijd terug naar wat ik, meestal hopeloos, nastreef. Beseffende dat hij zijn gsm waarschijnlijk toch niet zou beantwoorden, heb ik me zondag in zijn straat geparkeerd in de hoop een glimp van hem op te vangen en hem bij de kraag te vatten. Ik heb er gestaan van 1 uur 's middags tot bijna 7 uur 's avonds. Omdat ik hem nog altijd niet gezien had, en vooral omdat ik honger begon te krijgen en heel erg naar het toilet moest, heb ik mijn plan maar afgeblazen. Bij hem aanbellen wilde ik niet. Zijn moeder erbij betrekken heeft geen zin. Uiteindelijk kiest een vrouw toch zo goed als altijd partij voor zoonlief. Dat zou ik vermoedelijk zelf ook doen als ik kinderen had. Die wil ik wel, maar of en met wie die er ooit komen valt hoe langer hoe meer te betwijfelen.

Gisteren aan zijn werk had ik wel prijs. Ik weet dat hij niet steeds op hetzelfde uur naar buiten komt. Meestal verlaat hij het gebouw ergens tussen 5 en 6. Het is niet altijd gemakkelijk om daar in de buurt te parkeren, dus heb ik ervoor gezorgd dat ik er al was om 4 uur. Ik heb heel lang blokjes moeten rijden, maar tegen half 5 had ik dan toch een parkeerplaats niet te dichtbij en ook niet te veraf. Het was natuurlijk ook niet de bedoeling dat hij mijn auto te snel zou spotten. Goed dat ik er al zo vroeg was, want om kwart voor 5 kwam hij al naar buiten. Niet alleen, maar met zijn nieuwe collega, die ook al op het concert van CO.ntradiction was. Het moet echt een tof meisje zijn, want ze hadden weer ongelofelijk veel plezier.

Ik ben uitgestapt en naar het koppel gewandeld. Ik schrik al niet meer op van een verrassing meer of minder, en het ogenblik waarop hij me zag had er nog eentje voor me in petto. Hij begon te wenen als een klein kind. Dat was het laatste wat ik van hem verwacht had. Ik was voorbereid op een pokerface, op leugens, op een uitleg, op verwijten dat ik te achterdochtig was, maar niet op een zondvloed van tranen. Gêne maakte zich meester van mij en zijn vriendinnetje. Gelukkig had ze snel door dat ze op dat ogenblik in de gegeven situatie niet veel toegevoegde waarde had, groette ons vluchtig en ging beschaamd weg. Zonder woorden, maar nog steeds snikkend, kwam hij mee naar mijn auto.

Een paar minuten later pas slaagde hij erin om sorry te zeggen en vroeg hij me of hij die avond bij mij mocht blijven. We zijn beginnen praten en praten en praten, uren en uren en uren. De Thai die we gingen bestellen zijn we helemaal vergeten tot 10 uur 's avonds. Ons gesprek was zo intens dat zelfs de glazen die we ons hadden ingeschonken toen we waren aangekomen er een hele tijd later nog zo goed als onaangeroerd bij stonden. Het luchtte hem duidelijk op om zijn hart op deze manier uit te storten. Door zijn tranen eerder op de dag was de macho in hem nu wel helemaal dood en begraven, en kon hij zijn ware gezicht laten zien. Eigenlijk is hij een hele lieve jongen, die al als puber is bedrogen door wat toen de vrouw van zijn dromen was. Daardoor is hij er nooit meer in geslaagd om een deftige relatie met iemand op te bouwen.

Hij begrijpt hoe ik me nu voel, en wil er alles aan doen om me gelukkig te maken. Tegelijkertijd snapt hij ook best dat ik veel tijd zal nodig hebben om alles van de laatste weken te verwerken. Als ik hem verlaat, heeft hij er alle begrip voor, maar als ik denk dat hij me niet graag ziet heb ik het verkeerd voor. Door hem niet te geloven kom ik natuurlijk geen stap verder, maar de angst die ik voel om hem weer met een ander te zien is minstens even groot dan het geloof in zijn ware liefde voor mij. Tegen middernacht heb ik hem naar huis gebracht. Straks ga ik hem weer afhalen van zijn werk, maar ditmaal is hij er wel van op de hoogte.

zaterdag 23 augustus 2008

Als ik wil vermijden dat ik helemaal knettergek wordt, moet ik stoppen met aan hem te denken. Gisteren heb ik hem weer 5 keer tevergeefs gebeld. Elke keer viel ik op zijn voicemail. Het doet echt pijn dat hij niet het lef heeft om terug te bellen. Ik moet dringend een manier vinden om me op een onschuldige manier op iets af te reageren. Elke week staat er in de krant minstens 1 moord als gevolg van een relatie die spaak loopt. Als ik nog veel gedachten heb zoals degene die gisterenavond door mijn hoofd spookten, zou ons verhaal er de komende weken weleens tussen kunnen staan.

De laatste maand bestaat mijn dieet vooral uit boterhammen met kaas. Door alle wisselingen in mijn gemoedstoestand heb ik meestal geen zin om energie te steken in het koken van iets dat moet doorgaan voor een gezonde maaltijd. Na het eten gisteren ben ik onderuitgezakt in de zetel en heb ik nog een laatste keer geprobeerd om hem aan de lijn te krijgen. Weer kwam ik niet verder dan de biep, ik heb zelfs de moeite niet meer genomen om nog een boodschap in te spreken. Wat er daarna gebeurde kan ik niet goed vatten. Ik sliep niet, maar ik was ook niet echt aan het plannen. Dagdromen? Misschien. Maar als een nare droom een nachtmerrie is, hoe noem je dan een onaangename dagdroom?

Het volgende verhaal speelde zich af in mijn gedachten. Ik heb vergif gehaald, en een spuit om hem dit in te spuiten. Moeilijk is dit niet. Eerst laat ik me gewillig door hem vastketenen aan mijn bed, en geef ik hem de volledige controle over mij. Als de handboeien terug los zijn, is het mijn beurt. Eens hij vasthangt, haal ik het spuitje boven, en zie ik de angst in zijn ogen. Voor het eerst sinds we samen zijn, ben ik meester van de situatie. De blik in zijn ogen zegt me dat hij het zich levenslang zal beklagen. Nu ja, levenslang, voor wat dat woordje op dat ogenblik nog betekent. Terwijl ik dit verhaal verzin, stroomt er een vreemde voldoening door elke ader van mijn lichaam.

Daarna ben ik maar opgestaan en wat gaan rondwandelen. Vannacht heb ik wonderwel heel goed geslapen. Er spoken vandaag wel weer constant vragen door mijn hoofd. Moet ik hem vergeten, of moet ik toch nog contact met hem opnemen. Dat ik hem graag zie is wel duidelijk, en ik verlang ongelofelijk sterk naar hem.

vrijdag 22 augustus 2008

Mijn beste vriendin van vroeger vroeg me gisteren aan de telefoon of ik geen zin had om mee te gaan naar een jazzy concert in een kleine club. Ze zei me dat de groep die optrad CO.ntradiction heette. Hun muziek klonk best goed op MySpace. Na de knappe expo van kathleen Steegmans in Antwerpen waar ze me een tijdje geleden mee naartoe had gevraagd, vond ik het een uitstekend idee om ook hier sowieso op haar smaak te vertrouwen. We spraken af om tegen zessen te gaan aperitieven en voor het optreden nog ergens een snelle hap te gaan eten. Natuurlijk hebben we het heel veel over mijn dramatische liefdesleven gehad.

Volgens mijn vriendin speelt hij serieus met mijn voeten en maakt hij misbruik van mijn gevoelens. Het zou haar, net als mij, niet verwonderen als hij zijn ex vaker ziet dan hij wil doen uitschijnen. Ze raadde me aan om hem toch eens te confronteren met wat ik gezien heb op de camping, want zolang hij dat niet weet is het totaal onmogelijk om er gelijk welke conversatie over te voeren. Daarna bleek nog maar eens hoe klein de wereld soms kan zijn. Toen we bijna bij de club waren aangekomen naderde er nog een groepje van vier mensen de ingang. Plots zag ik dat hij het was, samen met de mensen waarmee we naar Frankrijk waren geweest en een jongedame die ik niet kende, en die hij voorstelde als een collega. Hij deed alsof hij heel blij was me te zien, en we gingen hand in hand naar binnen.

Ik zou het helemaal geapprecieerd hebben als hij ook af en toe tegen me had gepraat, maar het gezelschap van zijn collega was blijkbaar beter. Hij kleefde heel de tijd aan haar, zogezegd omdat ze behalve hem niemand anders kende. Me amuseren lukte me absoluut niet, om het zacht uit te drukken. Ik ergerde me elke minuut een beetje meer. Ik kreeg ook almaar meer de indruk dat hij zijn collega niet alleen had meegevraagd om de sfeer op de werkvloer te verbeteren, want een verliefd koppel pubers giechelt minder dan die twee deden. Daarna ben ik wel geschrokken van mezelf. Op een gegeven ogenblik kreeg ik het zo hard op mijn zenuwen dat ik ben rechtgestaan, mijn drankje over hem heb uitgegoten en naar buiten ben gelopen. Mijn vriendin, die me even later volgde, zei dat hij wel verrast opkeek, maar dat hij er zijn plezier niet door liet bederven.

Zo zijn we nu in een situatie aanbeland waarin ik hem wel moet uitleggen waarom ik zo gefrustreerd reageerde. Hopelijk wil hij me nog zien, want zelfs als het nooit meer wat zal worden tussen ons, is dit niet de manier waarop ik afscheid wil nemen. Liefst van al wil ik hem vanavond nog zien. Hij heeft niet graag dat ik hem bel op het werk, maar deze namiddag ga ik toch even zondigen tegen die regel en zien of hij vanavond nog vrij is.

woensdag 20 augustus 2008

Ik ben weer terug van mijn zoveelste bezoek aan de dokter, die me zei dat hij volgende week op vakantie vertrekt naar Kos. Ik dacht bij mezelf dat ik die reis bij wijze van spreken grotendeels heb gefinancierd met alles wat ik hem het laatste jaar al heb betaald. Nu gaat het wel echt niet goed met me. Sinds Pukkelpop kan en durf ik niet meer slapen. Het duurt sowieso uren voor ik mijn ogen echt kan dichtdoen, en als ik de slaap vat, droom ik de naarste dingen. Zoals deze: het ene ogenblik zie ik mezelf verlangend kijken naar mijn vriend, die vredig slaapt. Ik kus hem wakker, we beginnen stilletjes te knuffelen en daarna ontstuimig te vrijen. Even later ben ik het niet meer die in zijn armen ligt, maar heeft zijn ex mijn plaats ingenomen en gaat het er allemaal nog veel wilder aan toe.

Het stomme is dat ik er niet met hem kan over praten want hij weet nog steeds niet dat ik iets heb gezien van wat hij op Pukkelpop heeft misdaan. Hij zoekt wel al een paar dagen excuses om niet met me te moeten afspreken. Waarschijnlijk zit hij bij die troela. Eigenlijk zou ik hem gewoon eens duidelijk moeten vragen hoe de zaken zitten, maar ik durf niet. Op zijn moeder afstappen, daar heb ik ook al aan gedacht, maar ofwel weet ze niks, en dan zal ze me misschien toch niet geloven, ofwel weet ze alles, en dan zal ze me mogelijk zelf iets voorliegen.

zondag 17 augustus 2008

Pukkelpop zien en sterven, maar dan wel op een verkeerde manier en om de verkeerde redenen. Uiteindelijk miste ik hem enkele uren na zijn vertrek al zo hard dat ik hem toch maar ben achterna gereden met de auto. Had ik het beter niet gedaan, of was het juist de goede beslissing? Wat niet weet, niet deert, en ik zou nu in elk geval gelukkiger zijn als ik woensdagavond niet op de camping was geweest. Mijn plan was om hem te verrassen. Ik ben ernaartoe gereden met de idee dat ik zijn tent wel zou herkennen, en was benieuwd om zijn gezicht te zien als hij me plots zag staan. Hem bellen als ik hem na een tijdje nog niet had gevonden was een noodoplossing die het verrassingseffect onderuit zou halen, en die ik dus liever zo lang mogelijk achter de hand hield.

Zijn tent was verlaten toen ik ze vond. Wat ik voelde toen ik hem na een klein half uur zag kan ik nu nog steeds niet onder worden brengen. Eerst twijfelde ik nog of hij het wel echt was die stond te kussen met een onbekende vrouw. Achteraf bleek dat ze alleen voor mij onbekend was, maar niet voor hem. Mijn eerste idee was om naar het koppel te lopen en te beginnen gillen, krabben en slaan, maar ik voelde me zo ellendig en verraden dat ik geen zin had om me ook nog eens belachelijk te maken voor de hele camping. Ik ben naar zijn tent gegaan, heb me op de grond gelegd, en ben beginnen wenen. Hoe lang dat geduurd heeft weet ik niet, maar op één of andere manier moet ik in slaap gesukkeld zijn. Ik werd wakker toen hij plots zijn tent opende en daar stond met zijn nieuwe verovering. Door mijn slaapkop heb ik zijn eerste reactie niet gezien, maar hij leek vrij zelfverzekerd toen hij haar voorstelde als zijn ex-vriendin die even een handdoek kwam lenen voor het weekend. Ik vroeg zogezegd voor de grap of hij niet met haar mee ging douchen maar dat was zeker niet zo, ze kwamen nog steeds goed overeen, maar meer was er zeker niet. De zak. Ik heb gedaan alsof ik niets had gezien toen ik hem had gezocht, maar ben voor de rest van het festival, wanneer het maar mogelijk was, geen centimeter van zijn zijde geweken. Zeker 's nachts als hij de tent verliet ben ik altijd meegegaan, want zijn verdwijningen van in Werchter kregen na wat ik hier gezien had plots ook een totaal ander perspectief.