Nu zal ik toch even therapeutisch moeten schrijven tegen wil en dank. Niet lang nadat ik gisteren het vorige berichtje gepost had, belde hij inderdaad, zoals beloofd. Ik zei hem dat ik zo naar dat telefoontje had uitgekeken en dat ik haast niet kon wachten om hem te zien die avond. Hij zei me dat hij dat wel fijn vond, maar te moe was om nog van thuis weg te gaan. Hij woont nog bij zijn moeder, en wou niet dat zij al iets wist over ons, dus kon ik ook niet gewoon naar hem toe. Volgens hem. Waarom niet eigenlijk? Is er nooit een gewone vriendin van hem over de vloer geweest zonder dat er meer moest zijn? Kort samengevat heb ik hier dus heel de avond alleen gezeten gisteren omdat hij me niet wilde zien. Zo zei hij het niet, maar het was me wel heel duidelijk. Toen ik had afgelegd bedacht ik me dat we het niet eens hebben gehad over wanneer we mekaar wel zouden zien.

Is er op Graspop iets gebeurd dat ik niet mag weten? Ik weet niet of ik nog zin heb om mee te gaan naar Werchter,al heb ik hem dat maar niet gezegd aan de telefoon. Meer heb ik eigenlijk niet te vertellen vandaag want ik ben helemaal niet in de stemming. Zie ik hem straks of niet? Ik weet het niet, hij moet maar bellen als hij zin heeft om iets af te spreken. Ik heb in elk geval nog niets in huis om te eten vanavond, maar ik kan ook alleen ergens naartoe voor een hapje.