Een beetje verrast het mezelf dat ik hier zit schrijven. Ik heb al vele tegenslagen moeten verwerken. Ik heb er echt van afgezien. Vaak gedacht dat mijn leven geen zin meer had. Het was waarschijnlijk ook zo, al heb ik me er telkens opnieuw door dokters en andere mensen van laten overtuigen dat ik op zoek moest naar mooie dingen. En dat ik mijn problemen van me af moest schrijven. Dat ik mijn zorgen op papier moest zetten en ze verbranden. Het zou bevrijdend werken. Maar ik heb het dus nooit geprobeerd. Nu het goed gaat met me, wil ik wel naar woorden zoeken om te proberen deze gevoelens voor altijd vast te leggen.

Waarom gaat het nu dan zo goed? Ik ben verliefd. Sinds gisterenavond. 's Namiddags zat ik op het terras van het AB Café een Cola Light te drinken toen hij vroeg of hij erbij mocht komen. Hij haalde wat te drinken voor ons 2 en we begonnen te babbelen. Eerst over zijn job. Daarna over de mensen die op straat passeerden. Je merkte onmiddellijk dat we de dingen allebei op een erg verschillende manier observeren, en toch klikte het. Hij zag allemaal mooie mensen met prachtige kleren en probeerde me te doen zien wat hem allemaal aansprak. Ik weet van mezelf dat ik eigenlijk te negatief ben. Mij vallen vooral de lelijke schoenen, de afgrijselijke handtassen en de lachwekkende kapsels op. Door mijn kritische kijk kwamen we bij mijn problemen van vroeger terecht. In plaats van snel met een smoesje van me weg te vluchten, was hij heel begrijpend en hebben we een heel lang en erg serieus gesprek gehad.

Toen het gesprek te zwaar begon te worden heeft hij het met een grapje over een andere boeg gegooid en hebben we nog heel wat afgelachen met de verschillen tussen ons. Tegen half 7 moest hij er dan toch vandoor. Maar in plaats van echt te vertrekken, keek hij me heel lief in de ogen en gaf hij me plots een kus. We zijn nog meer dan een uur blijven zitten, en hebben we afgesproken om mekaar vanavond terug te zien. Hij ging zelfs een verrassing voor me meebrengen, heeft hij gezegd.